Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 1 - Rosso [2]

donderdag 11 januari 2018

Ze wilden juist graag hun verhaal doen…

Hondje met rugzak is de titel, want één hond overleefde de tragedie dus. Wat gebeurde er met het beestje daarna? Rosso woont bij de bejaarde heer en mevrouw Van Horssen in Beuningen en tijdens het interview ligt zij grommend op schoot. “’Dat grommen is wel echt vervelend.’ Gisteren kwam een van hun zoons op bezoek. Toen hij zijn moeder een kus wilde geven viel Rosso hem bijna aan. En vervolgens hapte ze naar zijn kuiten.”
Ze wisten van het opvangcentrum dat het dier zwaar is getraumatiseerd. “’Die hond heeft een rugzak van hier tot Tokio, houd daar wel rekening mee’, zei meneer Van Horssen onderweg tegen zijn vrouw. […] Rosso kampt met een extreme vorm van verlatingsangst, daar is het echtpaar intussen wel achter. 'Op een avond wilden we samen ergens naartoe, maar dat ging absoluut niet […]. Rosso vloog tegen de muren op en brulde de hele buurt bij elkaar. […] Dat is natuurlijk van toen ze naar die spoorbaan zijn gegaan […]. Gerda, Mirella en de andere honden waren altijd om haar heen. En in één klap waren die allemaal weg, verpulverd.’”

 

 

Archief 2018