Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 1 - Rosso [1]

woensdag 10 januari 2018

De Volkskrant schrijft vandaag over de tragedie op het spoor waarover Joris van Casteren zijn boek schreef (zie hier).

Van Casteren: “Op vrijdag 24 november 2017 gebeurde er iets wonderlijks. Omroep Gelderland had mij uitgenodigd om over mijn boek Een botsing op het spoor te komen vertellen: een nauwgezette reconstructie van het drama dat zich op maandagochtend 28 november 2016 voordeed bij een spoorwegovergang in Nijmegen: een moeder en haar dochter uit Breedeweg bij Groesbeek waren daar met hun vijf honden op de rails gaan staan; één hond overleefde.
Bij Omroep Gelderland vertelde ik dat ik de puzzel redelijk compleet had weten te krijgen. Alleen ontbrak het stukje met de hond. Heel jammer dat het dierencentrum […] waar het hondje was opgevangen, mij had laten weten dat de nieuwe eigenaren 'in verband met de privacy van de hond' geen contact met mij wilden.
Na het interview nam een redacteur van het programma mij apart: de eigenaren van de hond hadden het gesprek van zojuist gehoord en wilden wel degelijk met mij spreken! Een week later zat ik bij Thea en Bert van Horssen in de woonkamer en maakte ik kennis met het hondje, dat ze Rosso hadden genoemd. Het dierencentrum, zo bleek, had mijn verzoek nooit aan hen overgebracht, waar ze zeer ontstemd over waren, want ze wilden juist graag hun verhaal doen.”

Archief 2018