Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 51 - Hand

maandag 19 december 2016

Wij zaten zaterdagavond in Diederik van Vleuten zijn theatervoorstelling Mijn nachten met Churchill. Daarin vertelt hij, binnen een intrigerende verhaalopbouw, steeds openlijker over de dood van zijn zusje. Ik zag de voorstelling nu voor de vierde keer, maar voor het eerst met de liefste.

Ik zag opnieuw op tegen dat moment waarop hij zijn zusjes dood, op slechts 23-jarige leeftijd, blootlegt, ontvouwt, verklaart. Diederik is een maker die zich verdiept in de materie voordat hij iets beweert; daarmee is hij zijn publiek meestal stappen voor. Ook weer ten aanzien van dit gegeven. Hij stelt terecht dat zij, die stemmen in haar hoofd hoorde, niet uit het leven stapte toen zij zich wanhopig voelde. Nee, dat is wat iedereen denkt, maar zo gaat het dus niet. Het grootste gevaar dient zich aan als een monster wanneer je je goed en sterk voelt.
Toen zij alles helder overzag, realiseerde zij zich: die rotmomenten zullen altijd blijven terugkeren. Zij mogen mij niet mijn leven lang achtervolgen, dus...

Ik luisterde en ging rechtop zitten; ik wapende me, maar schoot toch vol. Ik veegde de tranen van mijn wangen; eerst met een vinger, daarna met mijn hand. Maar hoe stop je gesnotter? Ik zocht een zakdoek terwijl de liefste naar tissues tastte.
"Bijna niemand snapt dat," zei ik tegen middernacht tegen Diederik, na afloop met z'n drieën zittend op een bank in de bijna verlaten foyer van de Verkadefabriek, "dat het niet de mist is, maar juist de helderheid die je op zo'n moment drijft." De liefste zat naast mij en kneep hard in mijn hand; dezelfde die mij die nacht niet meer losliet. 

  

Archief 2016