Week 51 - Hand

Wij zaten zaterdagavond in Diederik van Vleuten zijn theatervoorstelling Mijn nachten met Churchill. Daarin vertelt hij, binnen een intrigerende verhaalopbouw, steeds openlijker over de dood van zijn zusje. Ik zag de voorstelling nu voor de vierde keer, maar voor het eerst met de liefste.

Ik zag opnieuw op tegen dat moment waarop hij zijn zusjes dood, op slechts 23-jarige leeftijd, blootlegt, ontvouwt, verklaart. Diederik is een maker die zich verdiept in de materie voordat hij iets beweert; daarmee is hij zijn publiek meestal stappen voor. Ook weer ten aanzien van dit gegeven. Hij stelt terecht dat zij, die stemmen in haar hoofd hoorde, niet uit het leven stapte toen zij zich wanhopig voelde. Nee, dat is wat iedereen denkt, maar zo gaat het dus niet. Het grootste gevaar dient zich aan als een monster wanneer je je goed en sterk voelt.
Toen zij alles helder overzag, realiseerde zij zich: die rotmomenten zullen altijd blijven terugkeren. Zij mogen mij niet mijn leven lang achtervolgen, dus...

Ik luisterde en ging rechtop zitten; ik wapende me, maar schoot toch vol. Ik veegde de tranen van mijn wangen; eerst met een vinger, daarna met mijn hand. Maar hoe stop je gesnotter? Ik zocht een zakdoek terwijl de liefste naar tissues tastte.
"Bijna niemand snapt dat," zei ik tegen middernacht tegen Diederik, na afloop met z'n drieën zittend op een bank in de bijna verlaten foyer van de Verkadefabriek, "dat het niet de mist is, maar juist de helderheid die je op zo'n moment drijft." De liefste zat naast mij en kneep hard in mijn hand; dezelfde die mij die nacht niet meer losliet.