Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z),
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 22 - 300-302. Hanny Michaelis [1/5]: Minu...

donderdag 06 juni 2024

Minuten dijen uit
tot jaren
in de kaarsrechte 
lege straat
waar ik schoorvoetend
achter mezelf aan loop.

Tussen twee rijen huizen
bekneld wacht de zon
op haar ondergang.

1966


Nop Maas (1949) is onder meer de bezorger van briefwisselingen (zoals van Geert van Oorschot) en van verzamelde werken (zoals van Karel van het Reve) en de auteur van de biografie van Gerard Reve, die tussen 2009 en 2012 in drie delen verscheen. Een logisch volgend project zou de biografie van dichteres Hanny Michaelis (1922-2007) kunnen zijn, de echtgenote (tussen 1948 en 1959) van Gerard (toen nog ‘van het’) Reve.



Verst verleden (2002) en Lenteloos voorjaar (2016)

De wereld waar ik buiten sta (2017)





Van haar bezorgde hij eerder een bundel met jeugdherinneringen, getiteld
  
Verst verleden, en twee schitterende uitgaven met haar oorlogsdagboeken over respectievelijk de jaren 1940-1941 en 1942-1945: Lenteloos voorjaar (2016) en De wereld waar ik buiten sta (2017), in 2019 beknopt samengevoegd in Oorlogsdagboek.  

Oorlogsvoorjaar 

Lenteloos voorjaar, uw bloemen verwaaien,
regens slaan neer en de hemel is oud.
Meedogenloos cynisch schreeuwen de kraaien
haat heeft zijn nest tussen bloesems gebouwd.

Droomzieke ziel, laat het hunkeren varen,
tokkel niet langer de harp van uw hoop!
Een voor een springen de dierbaarste snaren;
leed en ontgoocheling nemen hun loop…

Zonlicht scheert langs in onrustige vlagen
bomen en mensen, zich krommend van pijn
derven het uitzicht op mildere dagen…
Lenteloos voorjaar, uw tuin werd woestijn.


Oorlogsdagboek (2019) en
Vastgenageld aan de rand van het niets (2024) 




Nu heeft Nop Maas een bijzonder boek uitgegeven met herinneringen en opinies van Hanny Michaelis, getiteld Vastgenageld aan de rand van het niets. Reden om de komende dagen uitvoerig bij haar werk stil te staan. Dat kwam immers pas twee keer in deze rubriek ter sprake met de gedichten Met mijn moeder en Sinds de nacht

Op een bank in Artis 
zitten ze met hun drieën, 
overgewipt uit het tehuis 
voor joodse bejaarden. Eens 
waren ze moeders, hadden 
ze een man, een familie. 
Dat was vroeger, daar 
wordt over gezwegen. Nu 
praten ze met dunne 
roestige stemmen alleen 
nog over hun kwalen 
en wat er gisteravond 
op de televisie was. 
Tussen dieren in kooien, 
bloeiende struiken, rode 
en gele tulpen, omdrenteld 
door tientallen gezinnen, 
staren ze voor zich uit: 
dochters van de 19de-eeuwse 
assimilatie die hen toen ze naar 
het voorbeeld van de revolutie 
met smaak haar eigen kinderen vrat, 
in een kwaadaardige vlaag 
van goedertierenheid heeft gespaard.


Met Minuten dijen uit… opende ik vandaag. In Vastgenageld aan de rand van het niets vertelt Hanny Michaelis dat de kaarsrechte lege straat in Amsterdam de Valeriusstraat is: een van de verschrikkelijkste straten die ik ken in Amsterdam. En over dat schoorvoetend achter mezelf aan lopen, zegt zij: Dat is figuurlijk bedoeld. Ik vond altijd dat ik met alles te laat was. Ook met inzichten. En mijn eigengereidheid en geborneerdheid. Ik weet het wel van mezelf, maar je verandert dat niet.


Archief 2024