Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 1 - 8. Robert Long [7/8]: Vader op een fiets

zondag 07 januari 2024

Vervolg van gisteren.



Kijk en luister hier.

Soms duikt het beeld weer op: mijn vader op een fiets 
Hij rijdt langs het terras waar ik wat drink en ik zeg niets 
Het waait een beetje, de wind maakt tranen op z'n wang 
Daar gaat mijn vader en we zijn vreemden, al heel lang 

Een vader en een zoon, vijf meter van elkaar 
Ik zie hem voor het eerst weer terug, na zeker twee, drie jaar 
Wat rijdt-ie langzaam en hij gaat vlak aan mij voorbij 
Mijn grote vader op die te kleine fiets van mij 

Waarom spring ik niet op? Waarom schreeuw ik niet: ‘Hé 
Kom zitten pa, wat drink je en hoe is het er nou mee 
Weg met die strijdbijl pa, wij zijn zo koppig allebei 
Jij bent mijn vader en ik ben net zo'n zak als jij 

Het kan nog als ik wil, hij is nog niet voorbij 
Waarom demp ik die kloof niet tussen hem en tussen mij 
Maar ik blijf zitten, het hoeft niet meer, het is te laat 
Daar gaat mijn vader en ik voel niks, niet eens meer haat 

Ik kijk hem heel lang na, hij is al op de brug 
Ik zie zijn trieste schouders, z'n teleurgestelde rug 
Het is een afscheid, ik voel me hufterig en klein 
Daar gaat mijn vader, die ook mijn vriend had kunnen zijn 

1986

Archief 2024