Week 47 - 158. Bart Moeyaert: Mama

Niet onverwacht dat ze na jaren in de schaduw van mijn vader
met slinken zou beginnen. Ze sloeg haar ogen op en dacht
ineens het hare van de dingen. Ze vergat wat hij nog wist.
Of hij viel stil vlak voor een zin, dan vulde zij hem aan.

Ze bleek geheel op eigen benen ergens anders heen te gaan
en onderweg was ze benieuwd naar al die donkere gaten.
Wat waren het er veel vandaag. Daar huilde ze soms om.
Ze werd geplaagd, wij zagen het als ze haar tranen droogde.

Ze was iets wezenlijks vergeten, toen ze dit park in liep, dit bos,
dit woud. Iets wat ze nog had moeten doen. Het zat haar dwars
dat niemand naar haar riep, zoals zij ons vaak had vermaand.
Waar ga je heen en tot hoe laat en krijg ik nog een afscheidszoen.

2019


Vervolg van gisteren.