Week 48 - 160. Bart Chabot: Remco Campert

ik zag de dichter afscheid nemen
tijdens de nacht van de poëzie:
een vogel van taal die voor het oog van de zaal opsteeg,
rondvloog en op zijn pootjes op de bühne landde – 
het publiek stond op de banken

toen remco klaar was, uitgevogeld, en wegliep, 
de coulissen tegemoet, keek hij nog één keer om – 
het publiek zweefde boven de banken; een enkele toeschouwer
buitelde zelfs gewichtloos door de ruimte
daarop verdween de dichter: hij moest signeren – 
de zaal hing in de touwen

in de catacomben liep ik remco tegen het lijf
‘schat’, zei hij, wierp de wandelstok
die hem tot steun had gediend, overbodig geworden, van zich af
en omhelsde me

zo vertoefden we een omarming lang
in elkaars dampkring
en ik wist: de dood gaat zijn tanden
op hem stukbijten

2023   
 

Vervolg van gisteren.