Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 49 - 167. Koen Stassijns: Een goed voornemen

zondag 03 december 2023

Ik moet maar eens gaan sterven. Er zijn er
die daarop hun hoop hebben gevestigd, om de
stal van hun geweten tot in de vuilste boeken
uit te kunnen ruimen. Geen struikelstenen meer
maar een vrijbrief om het verleden af te schrijven.
En wie ben ik om postuum de pret te bederven.

En toch, wanneer ik tijd heb om de velden van het
ondermaanse te bezoeken, daal ik wel eens af.
Op een godvergeten dag. Dan blaas ik het stof weg
uit hun verdoofde hoofden, leg
bloot wat ze lieten ondersneeuwen in een graf
waaruit geen hersenschim, geen vader op zou staan. 

Ik ken ze wel, de pluimstrijkers van het verraad,
hun beeld bevroor in mij voor ik mijn ogen sloot.
Ik rook hun stinkende adem, hun judaskus,
de klamme handen waarmee ze afscheid namen.
Ik hoorde ook de kleffe leugens waarin ze troost
hoopten te vinden, o mijn vrienden, mijn beminden.

Ik moest maar eens gaan sterven. Dan smeert er
iemand naderhand wat honing om mijn baard,
wie zal het zeggen? Hij was een lastpak, maar…
En na die ‘maar’ worden waarheid en verzinsel
onherkenbaar aan elkaar genaaid. De hel is waar
valse verzinsels als waarheid worden bewaard. 

2023


Vervolg van gisteren.

Archief 2023