zaterdag 01 juli 2023
Het overschot van een gevaarlijk bestaan
ik geloof,
ik geloof,
ik geloof
in de klapwiekende uitbraak
van het verdrukte verlangen,
in de sloopkogel in de muur voor de toekomst,
in de onwaarschijnlijkste bloeduitstorting van meteorieten
het uur dat ik gekomen ben
en dat je komt.
Ik geloof
in de vruchtmaand
in dit hooibroeiland.
In de hoogmoed van de oogst,
en in de zedeloze dievegge
die snel, naast de lopende zuigermotor
een druiventros optilt,
en gehurkt op de dennennaaldenbodem
– mond zoekend naar kort zoet –
van haar wensen een kortstondig riviertje maakt,
verdampend, verlating voorafspiegelend,
en dit
naast de hete, dodelijke, nagenoeg lege autoweg.
Ach, daar ligt de vrije wil, onder de cipressen,
bij de levenslustige rondingen van cactussen,
de hoog opgerichte vetplanten.
Luister, naar de nieuwe oude wet
Ik geloof
in nieuwluchterij
bij de schittering van de smaragdrivier,
in de migratie van herinneringen
door openslaande gezichten, verguld van geheugen.
In het delen van tabak
O, vertel, ik hang aan je opengaande ogen,
aan de vleugels van je zorgen
die, na een jaar smoordichte luiken
verholen onder kledij
en onder monddoodheid,
nu
met heel het gewicht van galopperend vlees
zichzelf het raam uit slaan.
Vertel
van waar je ’s nachts broden bakte
bij het licht van petroleumlantaarns
in ondergrondse ovens.
O, ovens,
mijn rokerige hemel, ik geloof
in wilde raftings van feromonen
onzichtbaar
en met gigantisch onwaarneembare gevolgen.
2023
Nogal wat opmerkingen van mijn lezers over al die aandacht voor het dierenleed. Ik zal dat blijven doen. En ik blijf erbij, lezer, dat jóuw afschuw over dierenleed – van het ploffen van kippen tot het kisten van kalveren en ga maar door – alleen maar geloofwaardig is als je zelf niet aan die waanzin bijdraagt. Dus stop per direct met het eten van álle dierlijke producten, verdiep je in geweldige vegetarische en veganistische keuken en verkondig je nieuwe geloof.
Heb ik een droom? Niet overdrijven, maar de rigoureuze stappen die wij zetten, dragen we over op onze dochters. En als die hun huisgenoten overtuigen en die hun vrienden…
Ik denk echt dat mensen rond 2070 verbaasd opkijken als ze vernemen dat het vijftig jaar geleden héél normaal was: dieren mishandelen, vermoorden en opeten. En dat de groep met gewetensbezwaren in die jaren weliswaar groeide, maar dat dat vooral onder jongeren gold, terwijl het hun ouders bar weinig kon schelen hoe de toekomst van hun kinderen eruit zou zien. Wie dan niet leeft, wie nu niet zorgt.
Bovenstaand gedicht staat in literair tijdschrift De Gids (2023/2). Ik kies ervoor omdat ik geloof in […] gigantisch onwaarneembare gevolgen.
