Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 16 - 110. Iduna Paalman: Belastend materiaal

donderdag 20 april 2023

Ik heb tegen haar gezegd ik werd van mijn fiets gehaald
in plaats van zelf meegegaan ik kende hem niet
in plaats van hij had al mijn eten betaald, ik heb mijn eigen
spieren zorgvuldig verslapt in dit verhaal de dag klaarlichter
alleen als je heel dom bent ga je in eigen rotgang
ik heb gezegd hij was onrustig zijn handen een scheur
in de nacht zijn stem een trage vis met gebit
in mijn uitgedroogd vel hij was een aardezachte piloot die dringend
op de stuurstoel moest had ik hem daar niet eerder uitgenodigd
hoe las ik een pauze in deze schuld
ik heb haar niet gezegd dat ik meedeed hoe leg ik uit
dat ik meedeed om het te stoppen, ik wist ogenblikkelijk wat hij van plan
en hij mocht zijn overtreding niet inzien, geweld
is een zoutwatercombinatie van benul en paniek, een lichaam
in overtreding een lichaam aan overtreding onderhevig hij moest in slaap
vallen heb ik haar verteld, alles is oké in het land va de genodigden
het feest begint met overweldigende aperitieven met smaken zo fel 
in de mond
meebewegen heb ik altijd goed gekund de zee zegt ook: je spoelt
het mooist aan als je de stroom niet vreest, is het zo gek
dat ik haar heb verteld van een stomp, stiekem een slap wachten
ik heb altijd de vis bewonderd die nog minutenlang hapt in lucht 
en dat lijf!
zo’n beweegzieke weerzin, doodstil werd mijn lichaam een box
voor verraders zo’n container waarin je tijdelijk woont
ik heb haar niet gezegd toen hij sliep was ik vrij, ik heb gezegd
toen hij sliep kon ik mijn bril van het witte kastje pakken
(koelkast zei de politie later) en zien wie ik was
ik was nacht en trap
ik was sluipen en wildcamera: een aflevering
over walging, zachtjes en langzaam vloeide die de straat op
en werd openbaar bezig, ik nam me voor lenzen te dragen
wanneer het maar kon, een helder beeld samen te stellen
ik heb tegen haar gezegd
tijdens de gesprekken acteerde ik
de schrik om oprechter over te komen
ze vroegen waarom ik mijn kleding had gehouden
de meeste vrouwen gooien die direct weg
Het zit zo: de walging nam de vorm van de uitleg aan
en ik ben een heel goede docent ik kan mijzelf goed uiten
ik was een opgefokte eend vrolijk langs het water: ik ben er!
Ik toeter en eet je onpartijdige incidentele brood!
Hoe las ik een pauze in in deze machteloze vijver, kan ik nog
ergens anders aan denken, toetjes in restaurants, extraatjes
voor de gekte gaat dat nog? Waarom duurt dit zo lang.
Ik word een andere vrouw, ik word iemand
wie dit niet overkomt, in mijn verre vel trek ik eropuit
ik kon mij kennelijk niet beschermen? Nu wel
en deze vrouw ontkwam ongedeerd, wat een opluchting.
ik heb haar gezegd: het is verplicht om fysiek weerbaar te zijn
getrainde verantwoordelijke vogels kunnen stationair klapwieken
let maar op. In de jaren negentig krijgen alle meisjes op het Amsterdamse
Barlaeus Gymnasium in de tweede en derde klas zelfverdediging, de jongens
krijgen krachttraining.
Ik heb haar gezegd je moet even luisteren dit moet ergens opgeslagen
ik heb haar gevraagd: besta ik alleen als getuige?

2022




Uit de bundel: De 44 beste gedichten van de Herman de Concink-prijs 2023.

Archief 2023