donderdag 13 april 2023
Het overschot van een gevaarlijk bestaan
ik geloof,
ik geloof,
ik geloof
in de klapwiekende uitbraak
van het verdrukte verlangen,
in de sloopkogel in de muur voor de toekomst,
in de onwaarschijnlijkste bloeduitstorting van meteorieten
het uur dat ik gekomen ben
en dat je komt.
Ik geloof
in de vruchtmaand
in dit hooibroeiland.
In de hoogmoed van de oogst,
en in de zedeloze dievegge
die snel, naast de lopende zuigermotor
een druiventros optilt,
en gehurkt op de dennennaaldenbodem
– mond zoekend naar kort zoet –
van haar wensen een kortstondig riviertje maakt,
verdampend, verlating voorafspiegelend,
en dit
naast de hete, dodelijke, nagenoeg lege autoweg.
Ach, daar ligt de vrije wil, onder de cipressen,
bij de levenslustige rondingen van cactussen,
de hoog opgerichte vetplanten.
Luister, naar de nieuwe oude wet
Ik geloof
in nieuwluchterij
bij de schittering van de smaragdrivier,
in de migratie van herinneringen
door openslaande gezichten, verguld van geheugen.
In het delen van tabak
O, vertel, ik hang aan je opengaande ogen,
aan de vleugels van je zorgen
die, na een jaar smoordichte luiken
verholen onder kledij
en onder monddoodheid,
nu
met heel het gewicht van galopperend vlees
zichzelf het raam uit slaan.
Vertel
van waar je ’s nachts broden bakte
bij het licht van petroleumlantaarns
in ondergrondse ovens.
O, ovens,
mijn rokerige hemel, ik geloof
in wilde raftings van feromonen
onzichtbaar
en met gigantisch onwaarneembare gevolgen.
2023
Nogal wat verontwaardiging onder mijn lezers naar aanleiding van mijn logboek. Ik blijf erbij dat hun afschuw over al het dierenleed – van plofkippen tot kistkalveren en ga maar door – niet geloofwaardig is omdat zijzelf nog steeds aan die waanzin bijdragen. Dus als je mee wilt praten: stop per direct met het eten van dierlijke producten, verdiep je in de geweldige vegetarische keuken en verkondig je nieuwe geloof.
Heb ik een droom? Niet overdrijven, maar de rigoureuze stappen die wij zetten, dragen we over op onze dochters. En als die hun huisgenoten en vrienden overtuigen en die weer hun naasten…
Ik denk echt dat iedereen verbaasd opkijkt die over vijftig jaar leest dat het zelfs rond 2020 nog steeds heel normaal was: dieren mishandelen, vermoorden en opeten. En dat de groep met gewetensbezwaren weliswaar groeit, maar dat – zelfs de elite - nog altijd over zijn nageslacht denkt: liever straks mijn lief stuk dan ik nu geen biefstuk.
Gaan we rijmen? Poëzie dringt zich op.
Bovenstaand gedicht staat in het nieuwe nummer van De Gids (2023/2). Ik kies ervoor omdat ik geloof in […] gigantisch onwaarneembare gevolgen.
