donderdag 16 maart 2023
Mijn leven is vergooid aan boeken,
afkomstig uit een kutcultuur –
in plaats van eigen roem te zoeken
vertaalde ik me tureluurs
aan Blok, Danilov en Jesenin,
aan Dostojevski en Tolstoj
en zag er hoegenaamd geen been in
en vond het eigenlijk wel mooi…
Want al die kerels hadden schijt
aan tuttig burgermansfatsoen
aan spruitjes en gezelligheid,
aan doodgewoon en nuchter doen…
Nu woon ik in Hermanivka
en vind die Russen ‘vagina’…
2023
Vervolg van gisteren.
NRC-Handelsblad, 10 februari 2023:
In het Oekraïense dorp Hermanivka, waar Arie van der Ent met zijn vrouw woont, schreef hij zijn oorlogsdagboek. […]
Acht dagen voor de oorlog uitbrak, begon Van der Ent met een dagboek dat deze zondag verscheen: Oorlogsdagboek Armageddon. Elke dag vijftig woorden en veertien sonnetregels. Hij schreef al sonnetten in vredestijd. ‘Op een gegeven moment hing er oorlog in de lucht en dacht ik: Ik ga het eens opschrijven. Dan ben ik er op tijd bij.’
Het werd een verslag van een leven in oorlogstijd. Hij beschrijft zijn woede over Poetin, die hij dood wenst, hij verzoekt wanhopig de NAVO om te helpen en uit zijn onbegrip over de Duitse aarzelingen over wapenleveranties. Maar ook gaat het over zijn tandartsbezoek, het eten van pruimen, het verlangen zijn (klein)kinderen te zien die door corona en de oorlog nog nooit langs zijn geweest […].
Hij is beland in het Oekraïense paradijs, zegt hij zelf. Julietta en hij gingen in oktober 2019 in Hermanivka wonen, nadat huren in Kiev te duur werd. Het dorp telt 1.750 inwoners en ligt tussen heuvels. Gezaag, het geblaf van honden en het gegak van ganzen klinken door het dal. Huizen zijn er wit met blauwe kozijnen. ‘Net als in Portugal’, zegt Van der Ent op zijn klompen tijdens een wandeling later op de dag. Zijn eigen woning springt eruit, met het blauwe dak en de gele buitenmuren als de Oekraïense vlag. De omwonenden zijn zelfvoorzienend. Hun stuk grond ligt er verzorgd bij. De eieren haalt Van der Ent bij een vrouw van 80, de honing drie huizen verderop.
Wordt vervolgd.
