donderdag 09 maart 2023
De eerste jaren na zijn dood draaide ik de kier zo snel ik kon de rug toe.
Het leed komt jaren later, te laat
werp ik mijn nood om troost uit als doorzichtig visdraad.
Slimme vrienden zwemmen eromheen,
nieuwe vrienden blijven haperen, vloekend.
Ambitieuze vrienden happen toe
maar hoe hardnekkiger hun grip
hoe meer stappen ik zet
terug naar die dag op de gang,
naar het doen alsof, het weglopen:
toen sterven nog slapen op een tafel was.
In gedachten regisseer ik fragmenten,
scènes met hem en mij in de hoofdrol
waar iedereen in leven blijft.
Ik schrijf ze neer, dwangmatig gedetailleerd
vul ik die kier
vul ik die kamer
waarin zo veel
nog kon gebeuren.
2022
Vervolg van gisteren.
Het zijn de openingsgedichten van de bundel Wat nu met het licht dat binnenvalt, de derde poëziebundel (naast een roman) van de Vlaamse auteur Siel Verhanneman (1989).
Het achterplat:
In een kier liggen blinde vlekken van rouw, het verlies van wie je liefhebt houdt zich erin op en blijft nog jaren stevig woeden. Lijven verworden er tot hout, kunstmatig in elkaar geschroefd, niks voelt nog echt.
Siel Verhanneman belicht de impact die rouw heeft op intimiteit, spontaniteit en de zintuiglijke weergave van het leven. Kunst van onder anderen Degas, Monet, Rodin en Vandenberg activeert haar zintuigen die – zo lang door angst en somberheid uitgedoofd – de massieve constructie die rouw is langzamerhand ontmantelen tot er ruimte is voor nieuw leven. Waar licht weer binnenvalt.
Wordt vervolgd.
