Week 7 - 49. Elisabeth Eybers: Uitsig op die kade

Nouliks vertolkbaar wat hulle my vertel,
spreeus, eksters, meeue, eende, kraaie, al
die ywerige dagloners van die wal,
die reier so afgetrokke opgestel.

Ek mis myself steeds minder. Ek bedoel:
as steeds meer buitedinge my gaan boei
dan sintels van inwendige gevoel
tintel dit of ek selfafstotend groei.

Vermindering neem waarneembaar toe. Ek hoop
om te voldoen aan omgekeerde bloei
en leeg genoeg te loop om vol te loop
met wat vanuit hierbuite binnevloei.

1993


Om dit gedicht te doorgronden hoef je het Afrikaans van Elisabeth Eybers (1915-2007) niet te beheersen, want het laat zich gemakkelijk lezen. Als ze dit gedicht schrijft, is zij al 78 jaar. Ze mist, zo dicht zij, zichzelf steeds minder omdat wat er om haar heen gebeurt haar meer en meer gaat boeien, zoals de vogels die ze hoort en ziet. Dit proces van uittreding omschrijft zij als zelfafstotende groei, als omgekeerde bloei. Prachtig.

Ik ken de huiskamer van haar Amsterdamse woning, ben me dus zeer bewust van haar uitsig op die kade.

Haar Versamelde Gedigte.
De meest complete uitgave (2004).
Van harte aanbevolen.

Lees vooral ook hier, want Elisabeth Eyberts is geen dichter om vijf minuten bj te vertoeven, maar uren. Wie die moeite doet, zal ervaren: ek selfafstotend groei.