vrijdag 03 februari 2023
Als ik mijn ogen open doe en om me heen kijk
Dan weet ik meestal niet meteen waar of ik ben
Maar als mijn dromen zijn vergleden
En ik terug ben in het heden
Is er meestal wel een stem die ik herken
Er is een hand die me voorzichtig zal geleiden
Eerst naar de douche, dan naar de koffie en de krant
‘t Is niet de hand waarvan ik houd
En zestig jaar mee was getrouwd
Maar wel een hand die me met warmte overmand
Ik ben geen achttien meer
Ik ben geen achttien meer
Ik ben geen achttien jaar meer, nee, ik ben bejaard
Ik ben geen achttien meer
Ik ben geen achttien meer
Toch is mijn leven elke dag de moeite waard
Soms komt mijn dochter met haar kinderen op visite
Dat zijn voor mij de mooiste dagen van het jaar
Het is alsof in alle drie
Ik steeds mezelf heel even zie
In perspectief en in zwart-wit ook weliswaar
Ik ben die jongen in de speeltuin op de glijbaan
Ik ben die jongen met de bal vast aan zijn voet
Ik ben die peuter met dat ijsje
En die puber met dat meisje
Zo lang geleden, maar ik zie het nog zo goed
Ik ben geen achttien meer…
Als ik mijn ogen sluit en langzaam weer in slaap val
Dan weet ik van tevoren niet waar ik beland
Maar het is meestal in het verleden
Waarin ik sterk en jong van leden
Niet besef, dat ik mij bevind in dromenland
Ik kus mijn vrouw op onze huwelijksreis op Texel
Ik zie ons hand in hand staan lachen op de dijk
Ik zie mijn moeder met de was
Ik zie mezelf toen ik achttien was
Tot ik mijn ogen open doe en om me heen kijk
Ik ben geen achttien meer…
2020
Zondagavond 29 januari nemen we afscheid van Arno van der Heyden, die vrijdag 20 januari is overleden. In plaats van een dienst met toespraken en bloemen op de kist is er een filmvertoning. Geen 18 meer zou de titel zijn van de voorstelling die hij niet meer heeft kunnen spelen; nu is het de titel van een verkorte versie daarvan in beeld en geluid. Precies twintig minuten.
Bijeenkomst natuurlijk in zijn stad Groningen. De kleine zaal van MartiniPlaza. Geen 18 meer is uitverkocht met zo’n driehonderd genodigden. Die kijken naar de film die hij met behulp van vrienden nog heeft kunnen maken. We zien hem in het Noorderplantsoen en op de Vismarkt… Arno zingt en vertelt, net zoals hij in het theater had willen doen, over de eerste en tweede 29 jaar van z'n leven. Daarna kreeg hij kanker, dus nog eens 29 jaar zat er niet in. Niks gewonnen, niks verloren, niks geleerd. Halleluja, wat een tijd, zingt hij in het openingsnummer.
Slikken als opeens Ismaël Lotz in beeld komt, de Groningse filmmaker die vorig jaar op 46-jarige leeftijd overleed. Hij maakte met Arno de clip Dansen met de duivel II. Arno:
Dansen met de duivel II zou ook in mijn voorstelling Geen 18 meer terecht gekomen zijn als kanker geen roet in het eten had gegooid. Ismaël Lotz maakte de clip in de laatste weken van zijn leven. We wilden allebei heel graag nog iets samen maken. In dit liedje had ik mijn herinneringen aan de chemotherapie vastgelegd en Ismaël herkende het gevoel. Tijdens het filmen dachten we nog dat ik de dans zou ontspringen en met het liedje (in de voorstelling) door het land zou gaan toeren. Een tijdje later bleek, dat mijn tumor ook dodelijk was. Tijdens de voorbereidingen van mijn afscheid heb ik het nummer ook op mijn eigen Youtube-kanaal gezet en opgenomen in de ultrakorte samenvatting van Geen 18 meer, die ik tijdens dat afscheid wil gaan vertonen. Samen met Hallelujah, Dansen met de duivel I en Geen 18 meer.
De clips van die liedjes wisselen af met teksten die Van der Heyden in oktober vorig jaar insprak tijdens een opname in het ziekenhuis. Duidelijk is te horen dat zijn stem minder werd als gevolg van zijn ziekte.
Met het titelnummer Geen 18 meer sluit de film af.
Ik ben geen 18 meer, nee, ik ben bejaard.
Toch is mijn leven elke dag de moeite waard.
Na de laatste tonen is het even heel stil in MartiniPlaza…
Dan krijgt Arno voor het laatst een daverend applaus…
Kijk hier naar de film Geen 18 meer.
