Week 4 - 28. Remco Campert: Aan de poëzie

Wil je me verlaten, poëzie
om halfvier in de middag
in de Rue du Four
als boven me de lucht zich sluit
in zwart geweld
als een straathoek tegen me opbotst
en ik kan de mensen niet meer tellen

wel, dat zal je nog niet lukken
ik houd me vast aan de paal van bus 39
en besluit in een duizelend moment
dat ik niet accepteer
dat je je van mij wilt losrukken
als een vrouw van haar oude minnaar
die geen rechten meer heeft

later in het parkje bij Sèvres-Babylone
waar een draaimolen kreunend zijn walsje draait
waar onder de bomen die zwarte meneer zit
met zijn grijze stoppelbaard en kartonnen koffer
en die voltallige familie die nergens kan slapen
en het Amerikaanse meisje
dat ’s avonds naar het concert gaat
met die aardige jongen die ze ontmoette
en die haar voorlas uit Prévert
ben je weer aanwezig

vrienden voor altijd
vergeet dat niet
sterven is geen excuus

2022


Heb deze uitgave, waarschijnlijk snel na Camperts dood door de uitgever uitgebracht, over het hoofd gezien. Geen inleiding, geen verantwoording – niets.





Maar wel vijftig van zijn mooiste gedichten, gekozen door de uitgever en redactie. Waarvan acte.