Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 4 - 24. Elly de Waard: De dood van het...

dinsdag 24 januari 2023

Vervolg van gisteren.


De dood van het vossenmoedertje
                            Voor Marijke, de grote vossenmoeder 

Het wilde dier - vier jaar gekend
van dagelijkse bezoeken, eten geven,
van verstandhouding - dat voelt
dat het gaat sterven en in alle stilte
nog eens langs komt om afscheid
te nemen - dierbaar maatje - al
begrijp je dat pas achteraf.

Twee kleintjes heeft ze groot gebracht,
de extra hapjes nam ze in haar wangzak
mee - tot ze ze voor kwam stellen in
persoon, goed - met de juiste schuwheid
opgevoed. Maar zij mocht heersen over
ons bosterrrein, zij wist zich daar
gerespecteerd en vrij.

Leven is kort, de wildernis is hard,
maar anders dan de stad, waar niets
zo desolaat is als het dode dier
dat onbegraven ligt op straat.
Doodgaan doet men het best alleen, zeker
als beest, schreef ik ooit zelfverzekerd,
blikken hinderen het meest

Uitzonderlijk, je vindt haast nooit
waar dieren kiezen om zich neer
te leggen voor de dood. Onder een
hoge struik, onzichtbaar, vrijwel,
blad, de staart, de regen en de takken
van haar eetplaats om haar beter
te bedekken, onze tranen. 

2022 

Archief 2023