Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van
2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z)
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z) 
2022-1 (A t/m K) en 2022-2 (L t/m Z)
2021-1 (A t/m K) en 2021-2 (L t/m Z)
2020-1 (A t/m K) en 2020-2 (L t/m Z)
2019, 20182017 en 2016.

Week 2 - 8. Daatje: Mijn begrafenis

zondag 08 januari 2023

Als ik begrafenisondernemer was, zou ik de muziek zo
godskolere hard door de ruimte laten schallen
de mensen doortrokken van geluid als door rook bij een kampvuur

ik zou de vitrage van de gordijnrails rukken
zodat het scherpe zonlicht iedereen
de tranen in de ogen deed springen

ik zou allen laten opstaan
om samen luidkeels Halleluja te zingen
totdat de hele goegemeente in janken zou uitbarsten

laat het jullie niet gebeuren dat op mijn begrafenis
de muziek als behang zacht zalvend de muren bekleedt
zodat ritselende zakdoeken en een loopneus te horen zijn

of de spreker schrikt van het geluid dat zijn papiertje maakt
als hij het openvouwt omdat hij liever goed voorbereid wou voordragen
de woorden zorgvuldig gekozen

laat mijn lief opstaan en luid zeggen dat de muziek niet hard genoeg is
zoals mijn vader opstond in de volle kerk om
de juiste versnummers van het volgende gezang te noemen

laat het orgel doordenderen als het leven zelf, zonder begrenzing
dat wie zich in lange uithalen wil laten gaan
omhelsd wordt door de trillingen van het grote geluid

alleen dan is de stilte groot genoeg om te rouwen

2018


Epiloog in de bundel Bij de dood van mijn moeder. Debuut van dichteres Daatje (pseudoniem van Aleid Bos, 1972), van wie inmiddels nog twee bundeltjes verschenen: Mag ik hier even huilen (2018) en Misschien brengen de scherven nog geluk (2020).








Zoals de titels al verraden geen grootse poëzie, maar heel populair omdat zij zich graag laat zien als performer en na afloop haar bundeltjes verkoopt. En natuurlijk zijn er altijd en overal mensen die hunkeren naar gedichten over sterven en rouwen en nog meer over geluk en blijheid.  

Archief 2023