Week 50 - 183. Kees Stip: Marche militaire

De zon was een maan in de mist, 
wij liepen in lange colonnen; 
zo zijn deze dingen begonnen 
waar niemand het einde van wist.   

Zo lopen wij nog door de dag 
waarover geen avond zal komen; 
het is maar een droom die wij dromen, 
een droom die niet eindigen mag.   

Toch moet het allang zijn gebeurd: 
voor jou en voor mij en voor allen 
moet eenmaal de nacht zijn gevallen
en de aarde moet rood zijn gekleurd.   

Maar bloed daarom lacht een soldaat, 
en toen er geeft acht werd geboden 
toen stonden wij op van de doden 
en liepen we weer in de maat.   

We liepen weer achter de trom 
door zon en door wind en door regen 
en waren vergeten waartegen 
en waren vergeten waarom.   

We vloekten en zongen een lied 
van maagden en roofmoordenaren; 
we vloekten en zongen en waren 
gestorven, en wisten het niet.   

Wij hebben geen halt in de tijd 
en kennen geen keer van de dingen; 
marcheren en sterven en zingen, 
zo is het, en blijft het altijd.   

O God in de hemelen die 
de wereld alleen hebt gelaten: 
hier komen Uw dode soldaten 
en zingen van blonde Marie.

2022


Wéér een nieuw deel Gedundrukt door Van Oorschot: het mooiste en grappigste van Kees Stip, onder de titel Puntgaaf verzameld door Ivo de Wijs. Zie hier De Wijs’ voordracht van het gedicht.

Kees Stip (1913-2001). Puntdichter, maar nog zoveel meer. Dit gedicht koos ik natuurlijk vanwege de actualiteit, nu er in 2022 wéér een smerige oorlog uitbrak.

Wordt vervolgd.