Week 49 - 180. Ingmar Heytze: Vijftig

Dit is mogelijk:
aan tafel zitten tussen je kinderen
en denken dat het ook goed is
als je nu voorovervalt en dood blijft,
dat je het allemaal nog niet zo gek
hebt gedaan, het leven.

Stel, ik kom teruggaan en mijn
vijfentwintigjarige ik een oorvijg geven.
Zou ik dat doen? Jawel. Aan de andere kant:
hoe kon hij weten dat hij de vijftig haalt,
al die gedichten schrijft, dochters krijgt
en terugkeert om zichzelf te slaan?

Wie je bent betaalt voor wie je was.
Dat wist ik al. Wat ik nier eerder zag:
dat ik de vuist waarmee ik terugsla
uit de lucht kan plukken als een sleutelbos,
dat ik mijn oude ik omhelzen kan,
iets fluisteren dat wij alleen begrijpen.

Dat het er nu om gaat mijn hand te openen,
dit op te schrijven.

2022


Nog zo’n sterk gedicht van Ingmar Heytze, die met deze nieuwe bundel bewijst dat hij behoort tot de grote dichters van dit moment. Met wat geluk staat bol van de gedichten die hij in opdracht schreef voor onder meer congressen en radio- en tv-programma’s. Begrijpelijk dat men hem vraagt, want hij kan dat heel goed. Maar de sterkste gedichten van deze bundel schreef hij in opdracht van zichzelf – of nee, van zijn onderbewuste. Zoals het gedicht van vandaag en bovenal het gedicht van morgen: het titelgedicht van de bundel, dat hij liefdevol opdraagt aan zijn vrouw en dochters.