Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 49 - 178. Ingmar Heytze: Ik weet waar het geluk is

dinsdag 06 december 2022

Ik weet waar het geluk is maar ik mag het niet vertellen,
aan niemand – niet aan de filosoof die alle vragen heeft gepikt 
en opgewreven tot ze glimmen van logica en niemand 
door de schittering kan zien dat-ie geen antwoord geeft. 

Niet aan de socioloog met zijn tabellen waar iedereen
wel in past maar geen mens zich in herkent. Evenmin
aan het kind dat huilt en niet kan zeggen wat er scheelt. 
Niet – wat misschien het zwaarste is – aan een dier 

dat doodgaat zonder dat het weet dat het bestond. 
Het is mijn plicht om alle geluk van de wereld geheim 
te houden op straffe van het verdwijnen ervan,
volkomen, voorgoed. Zo blijf ik alleen en niet gelukkig.

Kon ik u maar íets vertellen. Nu weet ik niet eens of iemand 
me geloven zou – terwijl het zó voor de hand ligt.

2022


Vier gedichten uit zijn nieuwe bundel schreef Ingmar Heytze, zij het veelal in een nog onaffe versie, als dagdichter op GGZ-congressen van Sympopna. Die hadden – en dat vermeldt de bundel niet – de titels: ‘Maakt de GGZ gelukkig?’ (2011), ‘Dwangtoepasingen in de psychiatrie’ (2014), ‘Geweldige zorg rond agressie’ (2015) ‘Slachtofferschap, trauma en geweld – een onontwarbare kluwen’ (2016) en ‘De veelkleurigheid van agressie – naar een beter begrip en effectieve preventie en behandeling van agressie in de GGZ’ (2017).
Sympopna – een organisatie die zich inzet voor kennisverspreiding in het veld van met name de geestelijke gezondheidszorg – heeft ze na dat laatste symposium ook gebundeld voor medewerkers. Dit onder de titel van het vandaagse gedicht:
Ik weet waar het geluk is. Ook dat vermeldt Heytze niet in zijn aantekeningen en daarom doe ik het maar.

Hieronder die eerste, nog prille versie, geschreven tijdens het eerste symposium, in 2011: 

Ik weet waar het geluk is maar ik mag het niet vertellen,
aan niemand – niet aan de filosoof die elke vraag heeft ingepikt 
en net zo lang gepoetst tot alles glimt van logica en niemand 
door de schittering kan zien dat-ie geen antwoord geeft. 

Niet aan de socioloog met zijn tabellen waar iedereen
wel in past maar geen mens zichzelf herkent. Niet aan het kind 
dat huilt en niet kan zeggen wat er scheelt. Niet – wat misschien
het zwaarste is – aan een dier dat doodgaat zonder dat 

het weet dat het bestond. Het is mijn plicht om alle geluk 
van de wereld geheim te houden, op straffe van het verdwijnen
ervan, volkomen, voorgoed. Zo blijf ik alleen en niet gelukkig.
Kon ik u maar iets vertellen. Nu weet ik niet eens of iemand 

me geloven zou – en dat terwijl het zó voor de hand ligt,
dat ik nauwelijks begrijp dat niemand – heb medelijden met 
mij en mijn arme volk, want ik weet waar het geluk is. Bang 
en klein lig ik in bed en beef onder te dunne lakens, 
onder het juk van het geluk.

Wordt vervolgd.

Archief 2022