Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 43 - 155. Arno van der Heyden: Terug bij af

zondag 23 oktober 2022

Nu het winter in jouw leven is en je bang bent voor het eind,
weet dan dat ik bij je ben op het moment dat je verdwijnt.
Je bent een marathon aan het lopen van de wieg tot aan het graf
en juist nu je de finish ziet, ben je teug bij af.

Alles wordt gefilterd door de watten in je hoofd;
je weet niet eens meer wat ik heb beloofd.
Alles aangevreten door de motten in je brein,
maar ik zal bij je zijn, ik zal bij je zijn.

Wanneer je echt compleet verdwaald bent in het grote enge bos,
weet dan dat ik je hand vasthoud en die laat ik niet meer los.
Ik laat je niet meer… Ik laat je nooit meer los.

2019


Arno van der Heyden: Weet dat ik je hand vasthoud op het moment dat je verdwijnt… De werkelijkheid was weer eens weerbarstig… Toen mijn vader zijn laatste adem uitblies, was ik niet eens in de buurt. Ik zat bij een oncoloog, die mij vertelde dat míjn longen schoon waren, waardoor een evidence based-behandelplan voor de tumor in mijn keel mogelijk was. Wie houdt wie hier vast?


Op zijn site schrijft zanger-cabaretier Arno van der Heyden (Groningen, 1961) sinds 26 juli incidenteel – en dus niet wekelijks zoals hij zich hieronder voorneemt – over zijn naderende einde: 
In deze categorie ga ik een (wekelijkse) update plaatsen, noem het een blog, waarin ik zal vertellen hoe het met me gaat. En voor alle duidelijkheid; het gaat dus slecht. Ik ga dood. Nou gaan we dat allemaal, is mij verzekerd, maar mijn einde is meer nabij dan me lief is. En toch… ik weet het nog maar een paar weken en het went al. Eigenlijk had ik er al vrij snel vrede mee en realiseerde ik me, dat ik het leven niet anders geleefd had willen hebben dan ik gedaan heb. Maar wat nu? Hoe om te gaan met die laatste periode van – wat zal het zijn: een jaartje? Hooguit. Daar gaat het over in dit schrijven…


Vandaag bedankt hij me voor alle mooie herinneringen aan mijn Koningstheater en schrijft: Ik ga sterven, maar het leven was mooi. Ik zie tot op het einde de wondere schoonheid ervan. Het ga je goed en nogmaals heel veel dank! 


Ach, Arno toch.

Zie hier de clip van Terug bij af.

Lees hier zijn blogs van 26 juli, 2 augustus en 16 augustus.

Lees hier een interview van 30 augustus (Dagblad van het Noorden).

Archief 2022