Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 42 - 154. Wim Daniëls: Amore et Labore

vrijdag 21 oktober 2022

Er heeft zich in mijn hoofd
en zeker ook in mijn hart
zonder dat ik het antwoord ken
op de vraag hoe of wat
een nieuw duo gevestigd
Hebe en Sanne
die zich naast Castor en Pollux [1]
hebben genesteld
naast Saïdjah en Adinda [2]
onafscheidelijk
amore et labore [3]
nooit enkel
nooit alleen

2022


[1] De onafscheidelijke tweelingbroers uit de Griekse mythologie, zonen van Zeus;
[2] Het beroemde liefdespaar uit Multatuli's Max Havelaar;
[3] Vertaling: door liefde en arbeid. 



Dit - maar zonder de door mij toegevoegde noten - dicht Wim Daniëls naar aanleiding van de dood, door een noodlottig ongeval, van de tienjarige, meervoudig gehandicapte Hebe en haar 26-jarige begeleidster Sanne. De gebeurtenis die, door de late vondst van de verongelukte auto, ons land dagen in haar greep houdt, komt vandaag onverwachts dichterbij als ik verneem wie Hebes moeder is. 
Op haar verzoek zoek ik nu naar een lied van achttien jaar geleden, wanneer ik haar docent ben en een van de honderden voorstellingen die zij in mijn theater ziet, een onuitwisbare indruk op haar maakt.
Met een lied uit dat programma wil zij iets doen tijdens de herdenkingsdienst, komende week. Maar zij kan de cd van die voorstelling niet meer vinden en ik deed afgelopen jaar afstand van mijn hele geluidscollectie en heb die dus ook niet meer. 
Eén telefoontje naar de helft van het toenmalige duo dat die voorstelling in 2004 speelt, is voldoende. Natuurlijk weet hij nog wie ik ben, want hij heeft goede herinneringen aan het Bossche theater waar zoveel Vlaamse dichter-zangers mochten optreden, onder wie zij. En ook in de jaren daarna kwam hij er nog vaak in andere gelegenheidssamenstellingen. Dat theater waar altijd die studenten van de eigen theateropleiding op de trappen zaten en na afloop een nabespreking belegden en met goede vragen kwamen… 
Ik vertel dat een van die studenten van toen deze week haar dochtertje van tien verloor en dat die trieste gebeurtenis de reden is dat ik hem bel. Namelijk voor dat ene lied. Hij zegt dat de dood van Hebe en Sanne ook in België veel indruk heeft gemaakt. “Ja, ook hier was het een belangrijk item van het dagelijkse nieuws en ook wij waren er stil van. En nu ik van jou hoor wie...” 
Tien minuten later ontvangen zowel Hebes moeder als ik de opname en voor haar schrijft hij er troostrijke regels bij. Ik denk: wat kunnen we toch goed zijn voor elkaar als het móet, maar wat verzaken we onze plicht toch vaak als het mág. 
Met de Vlaamse dichter-zanger zijn de vijftien jaar dat we elkaar niet spraken binnen een paar minuten overbrugd. En dus ontmoeten we elkaar binnenkort. Omdat het mág… 
Amore et labore… Nooit enkel… Nooit alleen…

Archief 2022