Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 39 - 137. Evangeline Agape: Zo snel als

woensdag 28 september 2022

Zo snel als mijn benen me kunnen dragen storm ik naar het café
waar ik weet dat God zijn eerste koffie drinkt.
Hij had me al verwacht: er staat een beker rooibosthee klaar
Ik ben te boos om te bedanken. God vraagt of ik een sigaret wil
‘want zo’n gezicht trek ik’ dat wil ik.

God nipt van de espresso alsof het niks is, alsof er niks aan de hand is
ik onderdruk de neiging om heel de wereld in elkaar te trappen.

‘Waarom?’ vraag ik.
God kijk me aan, het is een lange tijd stil
De tranen glijden van mijn wangen in de thee
Het voelt alsof ik kan blijven doorgaan
tot de beker overstroomt

Als ik opkijk zie ik tot mijn verbazing dat God ook huilt. Dikke tranen.
‘Moet ik iemand laten blijven die niet meer kan?
Iemand die elke dag leven zo pijnlijk vindt? Moet ik dan zeggen dat
dat niet mag?’ vraagt Hij terug.
Ik wil zeggen van wel, dat ik razend ben op alles en iedereen, het 
oneerlijk vind en ja, dat iemand zo prachtig dan moet blijven leven 
op de wereld. Ten minste tot het lente wordt of tot de volgende 
verjaardag of toch tot alles is gezegd wat er ooit gezegd kan worden. 
En dan pas.
Maar ik zeg: ‘Mijn hart en dat van zovelen overstroomt van het 
verdriet, genoeg voor honderd wolken. Ik wilde gewoon dat ik zeker 
kon zijn dat alle liefde in mijn hart duidelijk was. Gevoeld werd.’

Ik ga naast God zitten, leun op zijn schouder. Hij geeft me zijn zakdoek door.
Daarna pakt Hij mijn hand vast en geeft me een kus op het voorhoofd.
‘Maak je daar maar geen zorgen over. Dat is geweten.’

2022


We blijven slechts signaleren, zoals het debuut van de Vlaamse dichter-illustrator Evangeline Agape.







Van het achterplat:
In Ooit bouwden wij luchtkastelen neemt Evangeline Agape je mee van keiharde droomwerelden naar zachte werkelijkheden. Langs afscheid en gemis, angst en verlangen, teleurstelling en zelfmedelijden. Langs leren wat geluk is en wat het niet is. Langs jezelf verliezen in een ander en opnieuw vinden in jezelf. Langs God en toekomst en heel veel bochten en hoeken en omwegen en langs een gebroken hart dat de tijd krijgt. 


Geen evenwichtige bundel en niet altijd sterke, maar wel heel persoonlijke gedichten (vooral over liefdesverdriet) en de uitgave is bijzonder fraai door haarzelf geïllustreerd. 

Archief 2022