maandag 12 september 2022
Ze ontvangt ons in haar enige overgebleven kamer
tussen het eenpersoonsbed, het keukenblokje zonder gas
en de rekwisieten van haar oude leven, jouw overgroottante
die al bijna een eeuw leeft, vier keer maakte ze mee wat ik nu
met jou meemaak, ze belooft dat ik straks als bij toverslag alles
weer wil eten en herinnert zich haar zus, mijn liefste oma, die een
onverwachte tweeling kreeg, geen reden voor een feest maar eigenlijk
een tegenslag, je overgroottante is blij voor me dat zulke dingen niet meer
voorkomen vandaag de dag, als het donker wordt mag ik het lichtje aanknippen
bij de foto van haar dochter, die een baby had gekregen en een half jaar later
overleed, de dochter die bleef leven had daarna beloofd twee dochters voor
haar moeder te betekenen, en dat is inmiddels ook al meer dan veertig jaar
geleden – ik slik en slik en slik, je overgroottante verdient beter dan sentimentele
zwangere achternichtjes, als ik de theekopjes heb afgewassen ga ik, maar eerst
moet ik beloven dat ik het adres heb voor het kaartje, ze staat naast haar
rollator in de lange gang en ik kijk om en om – ze zwaait en zwaait
en zwaait nog.
2022
Vervolg van gisteren.
Week 20 en 21, dus halverwege de zwangerschap. De emotie van het wonder dat haar overkomt – van geluksgevoel tot getob – ligt achter haar en de medische begeleiding heeft geleerd dat er geen reden is voor zorgen. Voor de angst voor de bevalling is het op wat gepieker na – ik zou wel iemand, God, de evolutie | wie ons ook ontworpen heeft, willen vragen waarom alles niet wat | ruimer werd bemeten, ik bedoel die boom met die verboden vrucht | heel leuk bedacht, maar nu de echte reden (Week 7) – nog te vroeg. En dus komt zij eindelijk aan zichzelf toe: dat bezoek aan die geliefde overgroottante, die brief aan de gestorven zus…
21
Omdat mijn banden zijn begonnen te verweken mag ik alleen
jou nog dragen, met een schrijfmachine in mijn koffer moet ik
onderweg de hele tijd om hulp vragen als ik in mijn eentje naar
het zuiden trein, maar natuurlijk is dat van die miskramen door
zwaar tillen een misverstand, jij blijft heus wel leven als ik mijn
heup verzwik terwijl ik de inhoud van mijn koffer in drie ladingen
een trap op draag, als alles boven is ga ik de brief afschrijven aan
mijn zus, jouw tante die dood is, over jou en je vader, dat jullie
bestaan en hoe mijn leven tegenwoordig is, omdat ze nog een kind
was toen ze doodging denk ik vaker aan de kans dat jij dat ook doet
hopelijk lees jij die gedachten niet en roep ik zo het noodlot niet over
ons af maar bezweer ik het bij voorbaat, van je vader zul je leren rampen
die je kunnen overkomen te negeren of er grapjes over te maken, en dan nu
weer even iets lichts, een vriend van vroeger schrijft dat dat regelmatige
bewegen wat je doet de hik is, ik denk er het mijne van, je wordt
een van die zeldzame mannen die in de maat kunnen dansen.
Wordt vervolgd.
