Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 28 - 70. Lieke Marsman: Universele...

zondag 10 juli 2022

Universele esthetiek (2)

Ik weet dat ik in staat ben om iets afschuwelijks
om te buigen tot het bitterzoete
dat een leven z’n waarde geeft, de crisis
en chaos waaruit een leven z’n dynamiek haalt.
Dit vertel ik mezelf wanneer ik nadenk over de dood.
Dankzij de dood verliezen we onze onschuld,
wat niet betekent dat we schuldig worden.
Het betekent dat het leven niet langer alleen maar ‘leuk’ is.
Het betekent dat als ik dat gedicht opnieuw kon schrijven,
ik er een religieus ontwaken in zou leggen – God weet
hoezeer ik het nodig heb. De laatste tijd
voel ik me zo afgesneden van mijn toekomst.
Wat heeft het voor zin om te fantaseren 
over waar je over tien jaar zou kunnen wonen 
als de dokter morgen kan bellen 
om te zeggen dat het klaar is? 
Er is geen toekomst, alleen een lang 
en stroperig hier en ik zijn. Het enige zwerven
door de tijd dat ik soms doe is terugblikken
op het verleden, waarvan akte,
maar aangezien ook dat in het licht van geen toekomst
buitengewoon droevig maakt
(en dan laat ik de normale portie melancholie
die zoiets met zich meebrengt nog buiten beschouwing)
probeer ik het zo veel mogelijk te vermijden.
Wat resteert is het ultieme 'leven in het nu',
maar voor iemand die een groot deel van haar zielenrust
doorgaans haalde uit de gedachte
dat in de toekomst alles beter wordt,
is het gekmakend. De dokter belt eerder
dan verwacht en weet de gemoederen
voor even te bedaren. Rustig maar. Dan
slaat de betovering van de dood
waarin ieder gebaar of geluid betekenis heeft
opeens weer om in het gewone onrustige klik-klak
van een middag zonder doelen.
Het is ook nooit goed met die pathetische dichters.

2021


Donderdag. Persbericht VPRO:
In 2017 werd bij Lieke Marsman, de Dichter des Vaderlands, een zeldzame vorm van kraakbeenkanker geconstateerd. Sinds een jaar weet ze dat ze niet meer beter wordt. Janine Abbring praat met Lieke Marsman in ‘VPRO Zomergasten’ op zondag 14 augustus. 

Vrijdag. ‘Persbericht’ Lieke Marsman:
De gifbeker moest helemaal leeg. De radiotherapie van dit voorjaar haalde helemaal niets uit en daarom zijn vanochtend mijn arm en schouder geamputeerd.

Ik schreef vaak over haar werk (zie hier) en schrok erg van haar bericht. Ik kijk geen televisie, maar zondagavond 14 augustus wel.

Wordt vervolgd.

Archief 2022