Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 48 - 228. Wim Hofman: Waar zijn onze schepen?

maandag 29 november 2021

Vervolg van hier.


het gebonk van hamers op nagels
het ponsen van flenzen het gerakketak

het walsen van platen het geronk
van machines het geluid van de stoomfluit

van kettingen en ankers de fles
die stuk slaat het schip dat weggaat

alles komt terug als ik wacht bij de brug

2021


Wie moet wachten voor de nieuwe Dokbrug in Vlissingen omdat de brug open staat, leest dit gedicht van Wim Hofman over de bedrijvigheid op de voormalige Scheldewerf. 
Vlissinger Hofman noemt het ‘het zwaarste gedicht van zijn leven’, want de letters wegen bij elkaar zo’n 450 kilo. 






Hofmans vader werkte bij de Schelde en de dichter wilde in zijn gedicht de sfeer en de geluiden van de scheepsbouw vangen. Hij wilde dat niet alleen voor de ouderen doen, maar voor iedereen, zodat het koken van de stuiken (waardoor naden in de scheepshuid werden gedicht) uiteindelijk niet in het gedicht belandde.


Wordt vervolgd.

Archief 2021