Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 42 - 201. Maarten Inghels: Dit is een gedicht...

maandag 18 oktober 2021

Dit is een gedicht over de uitstervende sneeuwluipaard

Er zijn meer boeken over sneeuwluipaarden, en documentaires,
dan er sneeuwluipaarden sluipen over een gemonitorde heuvelrug.
We bezitten natuurlijk het in gevangenschap geboren beest genaamd
Kevlar in de Zoo van Stuttgart die door zijn persoonlijke verzorger
op maandag met de hand wordt bevredigd om zijn zaad te insemineren
in Lola, een vrouwelijk exemplaar in de dierentuin van Mechelen.
Voor een tientje per maand krijgt de donateur livebeelden van hun nest.
Dit had een gedicht over de allerlaatste mens op aarde kunnen zijn
die onherroepelijk te laat de liefde heeft ontdekt maar dit gaat over
de eenzame sneeuwluipaard die op de flanken van Kazachstan
uitglijdt waarna de geest van de berg voorgoed in een rotsspleet
verdwijnt. De cameraman zijn kamp opbreekt, de webcam stopt.

2021


Het nieuwe nummer van De Gids (2021/5) is een themanummer, getiteld Het grote uitsterven.






Centraal staat het uitsterven van planten en dieren. De redactie:
Met de klimaatcrisis is dit massale uitsterven het meest dramatische fenomeen van deze tijd, en niet alleen omdat ecosystemen in elkaar dreigen te klappen en ook wij, mensen, in ons voortbestaan bedreigd zouden kunnen worden. Wat verliezen we als soorten er niet meer zijn? Valt het uitsterven van soorten überhaupt wel te begrijpen? En dragen we verantwoordelijkheid voor hun voortbestaan of zijn er ook andere posities denkbaar? 

Verhalen, essays, tekeningen en natuurlijk gedichten, te weten van Maria Barnas, Moya De Feyter, Alfred Schaffer, Maartje Smits, Willem Thies en Maarten Inghels. Van laatstgenoemde is bovenstaand gedicht.

Archief 2021