Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 27 - 163. Marieke Lucas Rijneveld: Applauswissel

zaterdag 10 juli 2021

Met de strafschop in de benen, zag ik even de
jachtvelden voor me toen ik onderuit gemaaid
op het gras lag en twijfelde of ik nu genezen was,
dat ik eenmaal gevloerd met de rotvloek tussen
mijn kaken, gescheurde kuiten, toch eindelijk
werd wat ik wilde: stil en roerloos. De heerlijkheid
van dit moment was bijna niet in woorden te vatten –
gewoon, hoe zeg je dat, een keer niet opgeraapt te
worden, een keer niet overeind komen en weer
doorpakken, eenvoudigweg te liggen als een dood-
gereden stuk wild. Ja, daar te liggen en voor even
hemelen, omdat het kan, omdat niemand op hemelen
wordt aangekeken, geen gele of rode kaart zal volgen,
geen doel dat meer gemist kan worden. Ik lag daar
in dat heerlijke moment, tijdelijk niet aanspeelbaar,
toch dromend over balbezit, over weg uit de
achterhoede, over een glorieus afstandsschot,
geen flauwe applauswissel, nooit meer buitenspel.
Maar eenmaal gevloerd zag ik ook hoe ik dribbelend
door de jaren ging, hoe ik constant onderuit gemaaid
werd en nooit rugdekking kreeg, dat de uren vol
schijnbewegingen zaten, schijnbewegingen van
hoop en dat ik iedere keer weer in de val werd gelokt,
en nu voor het eerst in rust naar de wolken staarde
terwijl ik dacht aan verlenging, verlenging van
dagen en wat vaker te liggen, met die strafschop
in mijn benen, soms een afzwaaier te zijn en een
eind uit de richting, maar zo is dat nu eenmaal,
want al die kansen en het leven in de achtste finale.

2021


Prachtig gedicht vandaag in de Volkskrant. Marieke Lucas Rijneveld schreef haar soort voetbalgedicht, maar dan over het leven na de uitschakeling van Nederland in de achtste finales. Na de finale was het ook van toepassing op de nederlaag van de Engelsen, vond Michele Hutchison, die het naar het Engels vertaalde.
Over het gedicht bevraagd door de 
The Guardian zegt Rijneveld dat ze verliezen interessanter vindt dan winnen: You can lose and still feel like a winner; the other way around is impossible. Sometimes we long to lie on our backs and stare at the clouds and not have to perform for a while.

Archief 2021