dinsdag 18 mei 2021
De eenzame zwaan heeft zijn lange hals
gebogen, duwt zijn kop tegen de borst
helt traag naar rechts op zijn flappoten,
zijn hele lijf is scheef. Hij verlangt, hoopt
en gelooft dat ze ooit terug zal komen
met haar vleugels breed uitgespreid
als een witte engel die landt in zijn vijver.
2021
Prachtig nieuw nummer van DICHTER – thematische kwartaalboekuitgaven met gedichten voor kinderen van 6 tot 106, uitgegeven door PLINT. Nummer 20 gaat over Geloof.
Ik koos dit Zwanengedicht omdat natuurfotograaf Arie Jan van Termeij in natuurgebied de Donkse Laagten de eerste ouderparen met hun pulletjes zag. Die zwanen geloven erin dat het goed komt met dat kleine grut.
En hij fotografeerde de grutto’s die de meeuwen trachten te verjagen die loeren op hun nesten. Ik zag die gevechten deze week meerdere keren, ook met kraaien. Een kwestie van geloven dat het goed komt; wat kun je anders.
En helaas trof hij tot zijn afschuw dit zwanennest; zwanen die hij al lange tijd volgt. Nee, geloof maar niet dat het, zoals met die grutto's en die meeuwen, 'de natuur' is, die nu eenmaal wreed van zichzelf is. Dit nest is niet aangevallen door andere dieren, want dan waren die eieren wel leeggeroofd. Nee, de moederzwaan is waarschijnlijk met agressie (met een touw?) van haar nest getrokken en de eieren zijn moedwillig kapotgeslagen. Waarom? Omdat zelfs natuurgebieden niet veilig zijn voor dierenbeulen, voor de beesten onder ons. Ik zou willen geloven dat het niet zo was.
