Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 17 - 120. Bauke Vermaas: Thuis

vrijdag 30 april 2021

de eerste nacht in een nieuw huis eindigt met ontdekken
aan welke kant van het bed de zon opkomt, hoe koud
een tegelvloer in de ochtend en waar was het koffiezetapparaat
– en als je daar toch staat, die dozen naar zolder: daar zit geen heden in – 

de zware tuindeur die me weerhield om buiten binnen te laten
de leistenen vloer en verbazing over de snelheid van gaten in een sok
de groeiende fietsen waar de kleine schuur elk jaar krapper omheen
de dakkapel, de zolderkamer, vuurwerk kijken in het hoge bed
de lamp boven de lakens waar het kind haar blik op had gericht

de eerste nacht in dit nieuwe huis kraakt de trap zoals ik hoopte
dempt de hoogte van de kamers gedachten, snurken, hoesten
de eerste ochtend naar beneden glijden langs de krullen van de leuning
mijn voet past precies in het kuiltje onderaan de trap

2021


Bauke Vermaas (1979) is natuurkundige en schrijft wetenschappelijke artikelen. In 2019 was en in 2021 is zij daarmee zelfs een van de genomineerden voor de Jan Hanlo-Essayprijs. Als er tijd over is, dicht zij. In het nieuwe nummer van Hollands Maandblad (2021 - 4) maakt zij haar debuut.


Waar 

Geen tijd, mompel je tegen de studenten
in de winkelstraat die abonnementen verkopen
of groene energie of hopen op je empathie
voor wat dreigt uit te sterven, honger heeft
of leeft waar het onveilig is.

Verontschuldigend lach je naar de grond,
stel je verwonderd vast hoe in het tikken
van je hakken toch iets krachtigs klinkt alsof
je precies weet waar in deze stad de Hema zit.

Archief 2021