dinsdag 16 maart 2021
Ik duw dromen dubbel, heb te weinig ouders
om een huis van te bouwen, probeer bloemen
te begrijpen, zoek naar een rots van vlees
en bloed, trek leugens zomerjurken aan.
Ik verlang naar een veranda, verdwaal
tot sluitingstijd, zorg voor vuisten
op voorraad, strijk kreukels uit
de hoge hoed van de toekomst.
Ik hang niet samen, bel niet terug,
ga niet op oude dromen af, wacht
op taal van ons vertrouwde merk.
Ik voel me zo goed mogelijk.
Kennelijk ben ik de enige
met begrip voor mijn situatie.
2020
Uit de inhoud is de titel van het openingsgedicht en dat geeft te denken. Verder lezend wordt het duidelijk: de tekst is opgebouwd uit zinnen, zinsdelen en woorden van de gedichten die daarna volgen, maar vormen met elkaar toch een samenhangend geheel.
Had ik maar leuke kinderen – voorin opgedragen aan mijn leuke kinderen en achterin en trouwens, ook opgedragen aan mijn leuke vrouw – is de eerste bundel met gedichten voor volwassenen van Erik van Os. Hem kennen we vooral van de inmiddels honderden kinderboeken met zijn vrouw Elle van Lieshout, waaronder het vorig jaar verschenen Heertje en Meneertje:
Wat zijn het dikke vrienden, Heertje en Meneertje!
En wat zijn ze dol op bouwen!
Heertje maakt een toren, Meneertje graaft een kuil.
In de hoogte en in de diepte werkten ze aan hun eigen huis.
Op de bouwplaats drinken ze samen thee.
Dan, op een dag zijn ze klaar.
Ze wonen ieder in hun eigen ideale huis maar ze missen elkaar.
Samenwonen is toch gezelliger.
Maar waar?
Had ik maar leuke kinderen dus, dat opent met een aanstekelijk voorwoord. Een citaat:
Er zijn nog mensen die weten wat een cd is, maar dat worden er steeds minder. Daarom zijn enkele gezongen gedichten uit deze bundel te beluisteren via Spotify. Om te beginnen heb ik zelf mijn ukelele ter hand genomen en mijn leuke kinderen en leuke vrouw ingezet als achtergrondkoortje. Daarnaast hebben andere muzikanten gedichten op muziek gezet. En er volgen er nog meer. […] Sommige gedichten, of ik ze nu voor kinderen schrijf of voor volwassenen, willen gezongen worden, andere laten zich liever zien op een podium van papier.
Lees wat je lief is.
Zing mee.
Of doe het alle twee.
Hieronder het tweede gedicht; daarna moet je zelf verder, lezer.
Kijk trouwens ook nog even naar hun prachtige website.
En ze leefden
Iemand moest het doen: geboren worden
op 8 december 1963, mijn naam dragen
van jongs af aan de tijd nemen, zo lang
zo vaak zijn ouders tot last zijn als hij kon.
Iemand moest mij laten: iemand die bestond
uit een vader en een moeder. Een kind
hadden zij gewenst, zou kneedbaar zijn als
klei. Zij geloofden in Spartaanse sprookjes en toen
kregen ze mij.
