dinsdag 02 februari 2021
Van nu af aan is alles meegenomen
Van nu af aan is elke dag er een
Je kan wel van een eeuwig leven dromen
Maar dat heeft al met al alleen een steen.
En dat heb je toch al die tijd geweten
Dus doe nou niet of het je overvalt
Je hebt wel geprobeerd het te vergeten
Omdat je het idee niet zo bevalt.
Maar ’t heeft geen zin om wat dan ook te vrezen
En zeker niet je eigen eindigheid
De hemel en de hel zijn onbewezen
Maar komen en vertrekken wel een feit.
Daar kan je mooi een liedje over zingen
Gedragen door de golven van de tijd
Hoe wij dan toch als trotse stervelingen
Op wat er komen gaat zijn voorbereid.
Niet dat je uitgeblust of levensmoe bent
Misschien ga je nog vele jaren mee
Maar dat je er toch een keer aan toe bent
Ja, dat besef je wel van lieverlee.
Want kijk, er keren toch voortdurend geesten
Terug tot die mysterieuze levensbron
Terwijl van ons toch eigenlijk de meesten
Niet eens beseffen dat ’t daar ook begon.
Ze zeggen wel ‘die heeft de geest gegeven’
Maar niemand vraagt zich af aan wie of wat
Al komt er dan een einde aan je leven
Wanneer dat gammel lijf het heeft gehad.
Maar wat zo lang je hartslag kon beheren
Die levenskracht blijft altijd verder gaan
Die laat zich niet begraven of cremeren
Zo zit dat dus… En wen er maar vast aan.
2020
Terwijl ik veronderstel dat dichter-zanger Peter Blanker, inmiddels 81 jaar oud, nog altijd op de Shetlandeilanden woont, hoor ik op zaterdagochtend 2 januari in De Taalstaat Frits Spits met hem praten over een nieuwe cd, gemaakt samen met multi-instrumentalist Izak Boom – en ook die ken ik. Het raakt me, want al heeft Peters stem begrijpelijkerwijs aan kracht verloren, die enorm aardige man is dus gezond en zelfs monter genoeg om op zijn oude dag weer liederen op te nemen. En ook hoor ik hem vertellen dat hij, na vijftien jaar Schotland, alweer twee jaar in Nederland woont.
Izak Boom (links) en Peter Blanker
Thuisgekomen zie ik dat hij een eigen website heeft, dat Vicky [*] er gelukkig ook nog is en ik stuur hem een mail. Of hij me nog kent en of ik hierbij de nieuwe cd kan bestellen. Bovendien lees ik dat in 2014 zijn 75ste verjaardag groots is gevierd en dat toen, onder de titel Eigen weg, ook zijn autobiografie verscheen – heb ik ook gemist. Nou, doe dat boek er dan ook maar bij.
Het antwoord volgt per omgaande. Ja, natuurlijk kent hij me nog en ziet hij nou dat ik niet meer in Rosmalen, maar in Giessendam woon? Dat is slechts tien minuten van hen vandaan: zij wonen, net als vroeger, weer in Gorinchem en hij noemt het adres. Dat komt me bekend voor; het is nota bene om de hoek bij het Dierenziekenhuis waar wij vaker dan ons lief is naartoe moeten met de kat of (een van) de drie honden.
“Gooi de envelop maar hierheen,” antwoord ik, “dan vang ik die wel op.” “Allang geen kampioen discuswerpen meer,” reageert hij, “dus of dat een goed idee is... Kom maar langs.” Die uitnodiging neem ik graag aan, maar door Corona wachten we er nog even mee.
Het boek en de cd liggen inmiddels hier voor me op tafel. Van de cd is bovenstaand lied het titel- en openingsnummer. Jammer van dat rijkrijm meteen in de eerste strofe (overvalt – bevalt), maar verder niets op aan te merken. Ik kom nog op die cd terug. En op die autobiografie natuurlijk ook..
Boek en cd – aankopen die ik doe in een periode dat ik juist afstand aan het nemen ben. Nou ja, van veel spullen – kunst, beeld- en geluidsdragers, boeken… –, maar liever niet van nog meer mensen. Ik verheug me er erg op hen na zoveel jaar binnenkort weer te zien.
[*]
Vicky van den Berge, al 55 jaar zijn levensgezel en moeder van hun twee dochters. Van haar heb ik nog twee mooie foto’s in bezit. En ik deed, al heel wat jaren geleden, afstand van haar vier prenten De vier seizoenen. Dit door ze te schenken aan mijn beste vrienden. Die werkjes hangen nog altijd bij hen in de huiskamer.
