Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 5 - 35. Rodaan Al Galidi: Voor eeuwig verbonden

donderdag 04 februari 2021

De dood en het leven
gaan naar dezelfde school,
zitten bij elkaar in de klas,
luisteren naar dezelfde meester.
Bij een vraag steken ze beiden hun vinger op
en geven samen hetzelfde antwoord.
In de pauze spelen ze op hetzelfde plein,
vallen uit dezelfde tak,
kloppen hetzelfde zand uit hun schoenen
en na de laatste les,
gaat het leven naar de dood
en de dood naar het leven.

2021


Omdat er zoveel poëzie verschijnt, wil ik niet langer dan één dag bij een bundel stilstaan. Maar toch kom ik nog even terug op het poëziegeschenk. De reden: zaterdagochtend (30 januari) hoorde ik in de auto het interview dat Frits Spits in zijn programma De Taalstaat had met Rodaan Al Galidi.

Over bovenstaand gedicht kwamen ze te spreken. Al Galidi vertelde dat zijn oudste broer en zus slachtoffer waren van
IS. Door het grote leeftijdsverschil had hij hen altijd beschouwd als zijn tweede ouders – zoals hij het noemde zijn zachte ouders. Door hun verlies voelde het alsof hij twee jaar terechtkwam in een donkere koude tunnel. Maar elke nacht ontmoette hij hen in zijn dromen. Daardoor dacht hij: leven en dood staan naast elkaar. Dat leidde tot dit gedicht. 
Luister hier het interview terug. Prachtige radio.

Archief 2021