maandag 09 november 2020
Hij zit bij windstil weer hoog tussen het zomerse gebladerte
van een enkele wilde iep verscholen
waar echt niemand hem kan zien, tot zover
heeft hij het gered
de gedichten die hij schreef
zijn vaak niet goed, soms bijna heel erg goed, er ligt
een gelaten, wat ongemakkelijke
melancholische zweem overheen, misschien brak hij daarom
zijn regels op de raarste
ogenblikken af –
het ritselt niettemin
2020
Nieuwe bundel van Hans Tentije (pseudoniem van Johann Krämer, 1944), die 45 jaar geleden debuteerde. Van het achterplat:
In […] Nergens anders is de tijd en het voorbijgaan een van de terugkerende thema’s. Tentije behandelt deze en andere onderwerpen in de hem zo kenmerkende zorgvuldige, beeldende beschrijvingen. Hij laat zich graag inspireren door beeldende kunst en de werking van het geheugen.
De pers schreef over het thema tijd in zijn werk: ‘De poëzie van Tentije creëert op onnavolgbare wijze de illusie dat alles wat geweest is, nog gaande is. Dat iets van het mysterie van het bestaan in een ogenblik te zien kan zijn.’
Ook de In memoriams aan Paul Celan, Stig Dagerman, Nanne Tepper en Wim Brands – alle vier maakten een einde aan hun leven – passen goed binnen deze thematiek: de tijd en het voorbijgaan..., de illusie dat alles wat geweest is, nog gaande is...
De komende twee dagen meer over zijn inspiratie door beeldende kunst en de werking van het geheugen.
Over Hans Tentije schreef ik eerder hier en hier en hier.
