Week 39 - 147. Marten Toonder: De oude stenen

De oude stenen

Als kommer door het lommer waart
en welkend uit het bloemblad staart,
dan houden oude stenen trouw de wacht
in de lange, donk’re winternacht.

De wind wordt schraal en kaal de bomen.
Nu gaan de kwade euvels komen
langs de stenen huilend in de koude nachten:
tocht en griep en smartgedachten.

Vol van kwijn, van wee en geestessmart,
in een koude die ’t gevoel verstart
waar ’t einde komt voor alle waan
op de heuvel, waar de stenen staan.

                                        maar

Vraag mij niet wat stenen denken
als de lent’ hun nokken streelt.
Ze zijn te hard om hart te schenken
maar ik let op hun granieten trekken.

’t Is of daar een glimlach speelt.

1997


Gedicht van Marten Toonder, zoals te lezen in Alle poëmen. 

Op de bedankkaart na het overlijden van Tera de Marez Oyens (1932-1996), Toonders tweede vrouw, stond onderstaand gedichtje. Het bleef buiten die uitgave, want het is waarschijnlijk maar niet zeker dat Toonder het schreef. Wel wordt het geciteerd in de verantwoording bij de gedichten. Ik neem het op, want het trof me.

De lucht, de zucht, de ademstoot,
de klank, de zang, de oermuziek –
dat kan, omdat het leven is, niet dood
maar sterft soms weg –
tot een klank

1996


Lees hier verder over de aanleiding voor deze daggedichten.