zondag 13 september 2020
ik heb een geurig stoofpotje
van woorden op het vuur staan
kom er even bij en ruik:
majoraan, tijm en fijne rozemarijn
proef maar neem voorzichtig
een woord in de mond
laat het smelten op je tong
en als toetje offreer ik
op een bed van zacht zomermos
wellustige lippen om stilzwijgend
onze niet te stillen honger
voor altijd achter te laten
in het al dichter groeiende
alsmaar ontoegankelijkere bos
2020
Ik kende Jan M. Meier (Gent, 1951) niet. Is het pseudoniem (een gekortwiekt anagram) van de redacteur van literaire bladen Jean-Marie Maes. Maar ook die was mij onbekend. En hij is de auteur van drie gedichtenbundels, verschenen in 1972 en – pas 45 jaar later – 2017 en 2018. Wist ik evenmin. Maar Grote gevoelens, de zojuist verschenen vierde bundel, ontging me gelukkig niet.
Mooie bundel namelijk, ook letterlijk door de afbeeldingen van tien schilderijen van Evelien Sergeant, steeds aan het begin van elke nieuwe reeks. En inhoudelijk – ondanks de paginaversprongen inhoudsopgave – door de fraaie opbouw in verschillende hoofdstukken van een vlammende liefde (lees hierboven) naar dovend en uitgeblust vuur, de vragen, twijfels en het verdriet daarover, gevolgd door een nieuwe voorzichtige nieuwe start die zich omzet in een nieuw hartstochtelijk samenzijn, waarna we terug zijn bij het begin – nou ja, een nieuw begin.
Uit de flaptekst:
De liefde vaart voorbij. Ze kaatst tussen euforie en wanhoop, wens en waan, verlangen en vervulling, tussen beeld en verbeelding, dans en stilstand, monoloog en gesprek. […] De schilderijen van Evelien Sergeant creëren beelden die aansluiting vinden bij de beeldtaal van de bundel: vervoering en pijn in vele variaties.
Ach ja, al die Grote gevoelens toch. In onderstaande twee gedichten uit de derde reeks, getiteld Kleine reeks EVA, maak je mee wat er in de liefde gebeurde – althans bij mij en vast ook bij jou. Van tegenwoordige naar verleden tijd en de melkweg werd een mijnenveld, de hemelmond een memelmond, levendig werd duivels en hoe je op me troont als een hijgende madonna is ook nog slechts herinnering.
alsof je telkens even Eva… was
en altijd weer de eerste…
toen
Eva
ik wil je helemaal
puisten in je gezicht
verkleurd gebit
ogen hulpeloos zonder bril
ik wil je helemaal
lippen te smal voor zoveel
onstuimigheid en de zachte hardheid
waarmee je het leven te lijf gaat
ik wil je helemaal
kleine borsten, grote fierheid
je melkweg van moedervlekken
hoe je opengaat als de mond van de hemel
niemand is levendiger in haar lichaam
zoals je de tafel dekt
eten in de overvolle koelkast propt
op me troont als een hijgende madonna
alsof je telkens even Eva bent
en altijd weer de eerste
Eva (bis)
ik wilde je helemaal
puisten in je gezicht
verkleurd gebit
ogen hulpeloos zonder bril
ik wilde je helemaal
lippen te smal voor zoveel
onstuimigheid en de zachte hardheid
waarmee je het leven te lijf ging
ik wilde je helemaal
kleine borsten, grote fierheid
je mijnenveld van moedervlekken
hoe je openging als de mond vol memel
niemand was duivelser
in haar lichaam
niemand was helser
in mijn hoofd
zoals je de tafel dekte
eten in de overvolle koelkast propte
op me toornde als een hijgende madonna
alsof je telkens even Eva was
en altijd weer de eerste
toen
