Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van
2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z)
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z) 
2022-1 (A t/m K) en 2022-2 (L t/m Z)
2021-1 (A t/m K) en 2021-2 (L t/m Z)
2020-1 (A t/m K) en 2020-2 (L t/m Z)
2019, 20182017 en 2016.

Week 16 - 25. Bette Westera: Zwanen

donderdag 23 april 2020

          Ik ga nooit bij hem weg, hij is de liefde van mijn leven.
          Hij is charmant, zit beter in de veren dan de rest
          en heeft me al zo’n eenentwintig kuikentjes gegeven.
          We bouwen ieder voorjaar met vereende kracht een nest.
          Al zijn er hier in deze vijver knappe zwanen zat,
          ik blijf hem trouw tot in de dood. Zo doen wij zwanen dat.

Ik ga nooit bij haar weg, ze is de liefde van mijn leven.
Zo elegant als ik haar langs zag zwemmen in de sloot!
Ik ken haar nu, eens even zien, alweer een jaar of zeven.
Ik wil haar nooit meer kwijt, ik blijf haar trouw tot in de dood.
Ik wil geen ander vrouwtje, nooit behoefte aan gehad.
We blijven altijd bij elkaar. Zo doen wij zwanen dat.

          Ik blijf hem trouw tot in de dood. Dat doen de meeste zwanen.
          Maar laatst zwom er een zwartgevederd mannetje voorbij.
          Ik vond hem zo ontzettend mooi, ik was gewoon in tranen.
          Toen kwam er in april een donker kuiken uit mijn ei.
          Hij schrok ervan, dat zag ik, maar hij heeft dus niks gezegd.
          ik ga hem niet verlaten, never nooit, dat meen ik echt.

Ik laat haar niet alleen, dat zit gewoon niet in mijn genen.
Maar laatst zwom er een welgeschapen vrouwtje langs, en toen…
We zijn een poosje samen in het hoge riet verdwenen.
Ik had het achteraf gezien misschien niet moeten doen.
Mijn vrouwtje keek me aan vanaf ons nest en sprak geen woord.
Ik ga niet bij haar weg, ik blijf haar trouw, zoals het hoort.

2019


In 2019 nam ik maar liefst elf gedichten van Bette Westera op in deze rubriek: twee uit Een beetje boos mag best (lees hier en hier), een uit Hoe kwijt kan iets zijn? (lees hier), een uit Dichter (lees hier) en maar liefst zeven uit Uit elkaar (lees hier). 





Het verbaast me dan ook niks dat aan die laatste bundel, zoals nagenoeg altijd gemaakt met vormgever Sylvia Weve, de Woutertje Pieterse-Prijs 2020 is toegekend voor het beste Nederlandstalige kinderboek van 2019. 
Het prijzengeld is € 15.000. Sylvia Weve kreeg eind 2019 voor haar oeuvre ook de Max Velthuijsprijs (€ 60.000). Zeer verdiend.

De jury onder leiding van Arjan Peters meldt dat dit boek rond het thema echtscheiding, veel kinderlevens raakt, de tragiek niet ontkent, maar de feestelijkheid laat zegevieren. Het kan kinderen tot steun zijn en laten lachen. En ook: Alles aan dit boek is origineel en sprankelend, met prettig-onaangepaste tekeningen en baldadige gedichten, waarin kinderen hoofdschuddend kijken naar de liefdescarrousel van de volwassenen, die hun kinderen soms lijken te vergeten, maar die hun kinderen soms ook een nieuw perspectief bieden.

Zie hier een interview met Westea en Weve. 

Archief 2020