Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 1 - 1. Chawwa Wijnberg: Decor

zondag 05 januari 2020

Zou het een ballet zijn
al die mensen
die hun kopje tillen
al die benen die marcheren
al die tenen, hielen, kuiten
en de slenteraars
het contra punt

het ballet van afscheid nemen
zwaaien handen overal
kussende lippen
voetbalspelers
de bal de bal de bal
en de kinderen kris kras
en de wapperende was

zit dat alles met touwtjes
aan de poppenspeler
en het neuriën van het gras
nu, gisteren, of morgen pas
Jan Klaassen slaat Katrijn
alle Jannen vechten
en ligt zij in de coulissen
staat ze op of danst ze door
alle huizen zijn decor

2019


Haar laatste gedicht op haar website. Geschreven 12 december jl. Nog geen twee weken later (21 december) overleed schrijver-beeldend kunstenaar Chawwa Wijnberg in haar woonplaats Middelburg. 


Beeld: Lex de Meester


Op 1 april plaatste de PZC het interview dat journalist Jan van Damme met Wijnberg had naar aanleiding van het verschijnen van Het ontbreken hoor je niet, haar achtste en laatste bundel. Een paar citaten:

Is dit het afscheid? Chawwa Wijnberg werd geboren in 1942: “Ik word 77 jaar, als ik het haal. Vroeger was dat oud. Ik ben van vroeger, ik vind dat oud. Een half jaar geleden begon ik te trillen. Ik kon niet meer schrijven, dichten, tekenen. Nu gaat het weer een beetje, met medicijnen. Mijn nieren beginnen af te takelen. De internist geeft me nog een half jaar, een jaar misschien. Dat is langer dan aanvankelijk werd gedacht. Mijn omgeving is daar blij mee. Ik niet. Voor mij hoeft het niet meer.” […]
Als motto voor haar laatste bundel koos ze twee regels van Leo Vroman: ‘Zo lang er gras bestaat / o wee is het nog niet te laat?’ Ze zegt: Gras is geweldig. Het kan door duimendik beton groeien. […] Het gras overgroeit alles. Als we als mensen alles kapot maken en zelfmoord plegen, dan nemen het gras en het mos het over.”

 




Tot slot een iets ouder gedicht, getiteld Hoe.

Hoe verdomme
kan ik spreken met uw ziel
hoe doordringen in de dikke schil
van onverschilligheid
en ijdel, dom
moet ik u wiegen in uw gelijk
kunt u niet zien
kunt u niet horen
is mededogen uitgeroeid
o mens, klim toch
boven hebberigheid
luister naar de vogels
de beren, de marmotten
u bent een logé op deze aarde
net als de slimme varkens
en de lieve koeien
de aarde slijt
het is genoeg nu
met het schaamteloos
en het verdomd verknoeien

2018


Voor meer informatie: zie haar website

Archief 2020