Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z),
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 45 - 319. Coen Peppelenbos: Voorpijn

vrijdag 15 november 2019

Dat de spoorbrug instort bij Zuidhorn,
dat je valt op gladde gele steentjes,
benenbrekers, dat je tas in de roltrap,
dat je toch in de stront stapt, dat je
arm uit de kom, dat je doof en blind,
dat je vuiloog smeeroor goormond,
dat je een kind slaat, dat je
in je hemd staat, dat je rits open,
broek scheurt voor de volle zaal, dat je
speeksel spreekt, dat je lief gaat,
dat de kamer te hol, je bed te groot
het eten eenzaam smaakt,
dat je vulling, dat je kroon,
dat je wortels, dat de brug breekt
bij Zuidhorn.

2011


Een vrouw vertelde, gevraagd of ongevraagd, wat haar die week was aangedaan. Er was haar altijd veel aangedaan. […] Week na week volgden er nieuwe, onverkwikkelijke feiten en gebeurtenissen: ontrouw, echtscheiding, gesteggel over de bezoekregeling, over Sinterklaas, over kerstcadeaus, […] over alimentatie. […] Ze leek me niet zozeer verbitterd als wel doodsbang. Voor wat haar nog meer te wachten stond, voor wat haar allemaal nog zou overkomen. Omdat het háár allemaal was aangedaan, omdat het háár allemaal was afgenomen.

In De Groene Amsterdammer van 10 oktober citeerde Ester Naomi Perquin bovenstaand gedicht met deze toelichting. Omdat ze vaak aan dat gedicht moest denken in de periode dat ze die vrouw bijna dagelijks tegenkwam op het schoolplein. Perquin: Voorpijn is een broertje van angst, geloof ik. Lijden dat voor de werkelijkheid uitgaat. Nu weet ik niet wat bij haar destijds de overhand had; de voor- of de napijn. Misschien zat er simpelweg geen verschil meer tussen, misschien was dat de grootste tragiek, dat het verleden ook de toekomst leek. 
 



Ik kende dichter noch gedicht (afkomstig uit Peppelenbos’ bundel Vallende mannen, uit 2011). Met Perquins commentaar erbij is het opeens dubbel zo mooi.

Archief 2019