Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 42 - 294. Hagar Peeters: De proeftuin des levens

maandag 21 oktober 2019

Voor een dichter is
zijn eigen leven proeftuin.
Thuis heeft hij zijn laboratorium
van ervaringen.

Hij haalt talloze experimenten
met zichzelf uit
om te ondervinden hoe
hij daarop reageert.

Alles wat hem overkomt
beschouwt hij als grondstof
voor zijn onderzoek.

Hij doet talloze ontdekkingen
en brengt daarvan verslag uit.
Ooit hoopt hij het grote
raadsel op te lossen

maar voorlopig neemt hij genoegen
met enkele aantekeningen
in dichtvorm.

2019


Net als Koen Stattijns (lees hier) dicht ook Hagar Peeters (1972) over het dichterschap. Bovenstaand gedicht staat zowel in als achterop haar nieuwe bundel, getiteld De schrijver is een alleenstaande moeder; het gedicht hieronder is het slotgedicht uit de laatste, gelijknamige afdeling. 






De schrijver is een alleenstaande moeder is het eerste deel van een trilogie waarin Hagar Peeters de verhouding tussen haar schrijverschap en haar alleenstaand moederschap onderzoekt. Het tweede deel wordt een roman, het laatste bestaat uit filosofische beschouwingen. 

De schrijver is
een alleenstaande
moeder zoals hij

bij zichzelf een woord
opwekt de weeën
weerklinken in hem
als de echo van een ander

hij hoedt het
voedt het binnenwendig
zelf volledig medeplichtig
aan een eenmansgraf

gevangenis van lichaam
kastje tot muur
bureau, leeslamp
schrijfwaar en tikmasjien

de schrijver is
een alleenstaande
moeder zoals hij
en hij alleen dagelijks

opstaat zorg draagt
de wereld buitengesloten
lot dat voortraast zonder hem
aan de zijlijn van de werkelijkheid

graaft naar waarheid naar wat
openbaarheid
hij moet
van zichzelf want

niemand anders
doet het hij kan
die verantwoordelijkheid
voor wat het zijne

tegenover deze wereld
is niet afschuiven in
peignoir achter de half
gesloten gordijnen


Morgen verder.

Archief 2019