zondag 01 september 2019
[Beluister hier:
Frans Halsema, 1971
Gerard Cox, 1996]
Verdomme, Kees, alweer een jaar vandaag
dat jij begraven bent,
gek toch hoe vlug dat went.
Want god, je weet, ik mocht je erg graag,
Ik wist wat ‘k aan je had.
Nou ja, hoe noem je dat.
Behalve dus dat ik je een beetje mis,
nou ja, op mijn manier,
is alles eender hier.
Denk niet Kees, dat er veel veranderd is,
hoogstens een kleinigheid,
in nauwelijks één jaar tijd.
Er is nog altijd STER-reclame,
maar bij de politieke namen
is er één nieuwe: Drees.
En er zijn Intercitytreinen
en jij hebt andere gordijnen
gekregen, naar ik vrees,
Kees.
Verdomme Kees, een jaar is toch wel lang
als je elkaar niet ziet.
Ik weet het eig’lijk niet.
‘t Gaat allemaal toch doodgewoon zijn gang,
en ‘t draait, bedenk ik nou,
hier ook wel zonder jou.
Carmiggelt schrijft nog steeds in het Parool
en de Apollo's gaan
nog altijd naar de maan.
Nou ja, je dochtertje gaat nu naar school
en volgend jaar je zoon.
Och, dat is heel gewoon.
En toch als ik mij zo hoor praten,
vallen er opeens hiaten
tussen mijn clichés;
want dat jouw rozen niet meer bloeien,
omdat ze niet voldoende sproeien,
dat zeg iets, naar ik vrees
Kees.
Verdomme, Kees, ik weet het nou niet meer,
‘k denk steeds aan wat je zei:
‘”t gaat allemaal voorbij.’
En dat de tijd van leven telkens weer
gewoon opnieuw begon;
niks nieuws onder de zon.
Maar da’s niet waar, want jij was enkel jij.
Jij hebt hier rondgedwaald
en dat wordt nooit herhaald.
Als ik jouw huis zie, dan hoor jij daarbij
en naast zo’n kinderfiets
mis ik toch ook wel iets.
Maar verder valt er niets te melden;
er drijft nog olie op de Schelde,
er zijn nog steeds cafés.
En verder hoorde ik zoëven
hiernaast het lied: ‘Lang zal ze leven.’
Geweldig, naar ik vrees,
Kees.
1971
Voor toelichting: lees hier.
