Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 31 - 222. Jan Boerstoel: Geen kind meer

zaterdag 10 augustus 2019

[Kijk en beluister hier]
 

Je leeft je eigen leven, 
wat zij er ook van vindt, 
je bent allang geen kind meer,
al blijf je ook haar kind. 
Je wilt erover praten, 
maar niet op haar manier, 
je zult haar best verdriet doen, 
maar niet voor je plezier. 
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag? 
En dan opeens, dan is-ie er, die dag… 

De dag waarop je moeder sterft, 
de dag die al je dagen 
van dan af aan wat grijzer verft, 
al hou je niks te klagen: 
je hebt je goede vrienden nog, 
die staan je ook dichtbij 
en als je soms een minnaar zoekt, 
dan staan ze in de rij. 
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen 
en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen. 
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen mag en klein, 
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn. 

Wat al die jaren fout ging 
komt dan niet meer terecht 
en wat je nog wou zeggen 
blijft eeuwig ongezegd: 
de machteloze frasen 
van je genegenheid 
en dat het niet haar schuld was 
en ook dat het je spijt. 
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou 
en dan zo graag nog één keer zeggen zou…

De dag waarop je moeder sterft, 
dat jij wordt losgelaten 
en al haar eigenschappen erft, 
die jij zo in haar haatte: 
de scherpe tong, de bokkenpruik, 
de zure schooljuffrouw, 
die zullen ze dan binnenkort 
herkennen gaan in jou. 
En hoop´lijk ook de and´re kant: de aardige, de zachte, 
maar of je die hebt meegeërfd valt nog maar af te wachten. 
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn, 
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn. 

1993


Tegelijk met het verschijnen van Karin Bloemens Mijn ware verhaal komt het nieuws dat in november, ter gelegenheid van zijn gouden jubileum als liedauteur, een nieuwe liedtekstenbundel van Jan Boerstoel verschijnt. Uit het persbericht:

Al op de middelbare school schreef Jan Boerstoel liedteksten, maar in november 1969 werd het zijn beroep. Als student Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam ontmoette hij Jacques Klöters, lid van Cabaret Don Quishocking. Op diens voorstel om iets voor hen te schrijven ontstond Opa’s verjaardag, dat meteen in het repertoire werd opgenomen en al snel lovende kritieken kreeg. […] Nieuwe ‘afnemers’ volgden in de jaren daarna, zoals Rients Gratama, Kabaret Ivo de Wijs, Gerard Cox, Jasperina de Jong […], Youp van ’t Hek, Adèle Bloemendaal, Jenny Arean […], Martine Bijl en Karin Bloemen […].

In diezelfde tijd schreef Boerstoel tientallen teksten voor tv-programma’s als Ook dat nog en voor Kinderen voor Kinderen. In 2009/2010 leverde hij liedteksten voor de veelgeprezen voorstelling Daar werd wat groots verricht van Diederik van Vleuten en recentelijk schreef hij nieuwe teksten op werk van Antonio Carlos Jobim en Astor Piazzola. In Tussentijd doet Boerstoel een greep uit zijn omvangrijke oeuvre. Het boek vormt daarmee voor al zijn oude – en nieuwste – fans een mooie dwarsdoorsnede van vijftig jaar liedtekstschrijven.
 




Karin Bloemen en Jan Boerstoel samen in het nieuws. Reden om ze vandaag ook letterlijk samen te brengen aan de hand van hun mooiste samenwerking ooit. Of nog beter: de samenwerking van Boerstoel met het echtpaar Karin Bloemen & Marnix Busstra, want laatstgenoemde schreef de muziek.

Archief 2019