Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 27 - 188. Frouke Arns: Nazomer, klapstuk

zondag 07 juli 2019

I

Die laatste dagen kwamen de oude liedjes weer
bovendrijven, die ergens in je geheugen
lang hadden liggen sluimeren. Flarden tekst
die je zachtjes zonder tanden zong.

Ik heb de klapstoel waaruit je keer op keer opstond
om naar het groeien van de appels te kijken
opgeborgen; niemand zat er zo op als jij.

Dat beeld van jou – zingend de tuin inspecterend,
de vruchten die je niet meer zou proeven dat warme seizoen – 
blijft me bij, zoals ook de hutspot waar je om vroeg, hartje zomer,
onaangeroerd op je bord bleef liggen; stilleven met kuiltje jus.


II

Je zit op de rand van je slaap en wacht tot de dag je komt halen,
je gebit een schreeuw onder water in het glas naast je bed.

Met de lift haal je het nieuws naar boven
in je gerafelde ochtendhumeur.

Steeds vaker vergeet je de sleutel steeds vaker
raak je verdwaald in je taal steeds vaker denk je niet

aan je smeulende peuk; uren kun je kijken
naar twee duiven die een nestje bouwen op je balkon

nog even en de eitjes vliegen uit, zeg je,
nog even, dan is het gebeurd.


III

Je was alvast op weg gegaan,
maar had gewacht: je wilde niet alleen.

Ik vond je zittend in je stoel, voelde
hoe broos mijn schepper worden moest.

Je laatste passen naar de bank
waarop je als een ongeborene

een houding aannam voordat
de dood van jou beviel

- onverklaarbaar, zei je nog
toen ik je hield en hoe

de frons op je gezicht
zich eindelijk glad liet strelen.


IV

We hebben je leeggegoten in het meer
die kille laatste dag van het jaar;

je zonk in een wolk oneindig traag
naar de ondiepe bodem en wij

lieten alles varen, man van extremen,
hoe koud moet het zijn na al dat vuur.

We dronken een glas en zagen je terug
in onze blik; de tijd liep leeg in het licht.

We stonden aan de oever en bleven maar kijken
hoe de nevel zich opricht als een vader die roept.

2018


Geweldige nieuwe bundel van Frouke Arns (1964). Van de achterkant:

De duistere lagen onder onze glanzende gazons
Het contrast tussen de glanzende buitenkant en what lies beneath is kenmerkend voor de poëzie van Frouke Arns. In haar derde bundel, De camembertmethode, is veel niet wat het lijkt. Onder ogenschijnlijk alledaagse taferelen gaan onvermoede en soms ook verontrustende werelden schuil. De kernvraag is steeds weer hoe goed een mens zichzelf en anderen kan kennen: bij de fontein gooiden we muntjes over onze schouder/ en ik vraag me af: wensten wij hetzelfde?
De camembertmethode is Arns’ receptuur om het menselijk streven naar verbondenheid in zijn volle gelaagdheid aan ons te tonen.




Bijzonder fraai gecomponeerd, deze bundel. Er is veel leed: een operatie en daarna
 wacht je op het oordeel van de klok, een vader die vergeet en sterft en een liefde die zwaar op de proef wordt gesteld: Bij de fontein gooiden we muntjes over onze schouder en ik vraag me af: wensten wij hetzelfde?

Vijf afdelingen: de eerste over die ziekenhuisoperatie, de tweede over de ouders (van een jeugdherinnering tot (in bovenstaand gedicht) het sterven van de vader, de derde – Klein naslagwerk van een tijdperk – over andere jeugdherinneringen (zoals school) en… dan opeens… Daar klinkt de twijfel over dit tijdperk van de liefde plots sterk door. Met die fontein-regels en met zinnen als: ik denk aan jou en hoe het moet, mijn god, aan hoe het verder met ons moet. In de vierde, vol reisgedichten, maar onder de veelzeggende titelreeks Elders is hier, gaat die onmacht steeds sterker doorklinken en in de vijfde, Wespenvanger, is het geen onzekerheid en onvermogen meer, maar zeker weten, want: de klap komt later pas, altijd pas later

Wordt vervolgd.

Archief 2019