Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 24 - 173. Homero Aridjis: Vallen

zaterdag 22 juni 2019

Terug naar De mooiste gedichten van de wereld.


Van de lage delen van de dag
vallen de mensen op de grond;
van de grond vallen zij naar zichzelf,
en het ene moment na het andere
blijven zij instorten.
In huis, op straat
kun je zien
hoe zij met hun hoofd op de grond komen,
sterven zonder ziek te zijn
of door gewapende handen gewond.
Zij sterven van gisteren, van eenzaamheid,
van weinig schaduw en veel niets.

1993


Kira Wuck:
Ik vind ‘Vallen’ een klein verontrustend gedicht.  Er zit een prettige neerwaartse beweging in. We bewegen eerst naar de grond en daarna naar onszelf alsof we steeds opnieuw worden geboren. De eenvoud en herhaling van de tekst doet mij denken aan de stijl van Toon Tellegen, met name het gedicht ‘Een streep’. Ik houd van de concrete, maar toch ook beeldende taal. Het gedicht gaat volgens mij over sterfelijkheid. De mens wordt alleen geboren en gaat uiteindelijk ook alleen.

Archief 2019