Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 22 - 158. Geert van Istendael: Badhanddoek

vrijdag 07 juni 2019

Ik hoor ze zeggen dat je zacht moet zijn.
Wie dat beweert heeft niets van jou begrepen.
Nat vel verlangt wat anders dan satijn,
wil schuren tegen wrevel van je vezels.
Dit is een aanranding op rand van pijn.

Het liefste ben je me niet al te krap,
katoen laat zich nu eenmaal node rekken.
Wees breed om al mijn rimpels te bedekken.

2019


In dezelfde editie van Het Liegend Konijn ook oudgedienden als Benno Barnard, Esther Jansma en Anton Korteweg. En Geert van Istendael (1947), de Vlaamse auteur die pas één keer eerder en dan nog slechts als deelvertaler (lees hier) in deze rubriek verscheen. Zeven gedichten, met steeds dezelfde opbouw qua rijmschema en vorm: een quintet (meestal a-b-a-c-a) gevolgd door een terzine (altijd d-e-e).

Omdat de hiernieuwde kennismaking anders zo kort is, nog eentje, getiteld
Bosanemonen in april:

Miljoenen en dat is niet overdreven.
Blank, bevend even, maar je voelt geen wind.
Zo ver je zien kunt. Dank de rechte dreven,
ze sturen voet en oog naar wat verbindt,
verbindt, verbindt. Eén kleur naast vele.

Snel komt tot blank het blauw, dan blijft het blauw,
dan groen, dan dorre sprieten. Slurp de seizoenen.
Verglijd en sterf als zij. Dit heet verzoenen.

Archief 2019