Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 7 - 51. Marieke Lucas Rijneveld: Achteraf...

woensdag 20 februari 2019

Achteraf geschreven

Voor Wim Brands


De hond was zo aardedonker dat er geen ommetjes meer gemaakt
werden, want wie de nacht uit zou laten werd bang voor het licht, we
hadden rekening kunnen houden met de slootkant, met het vuil dat 
van je voeten af kwam en zeggen dat je nooit meteen met de beste 
in zee moet gaan. Wat hadden we de hond wijs kunnen maken
zodat je niet meeliep maar de stok zo ver van je af gooide dat we
de afstand met mijmeringen hadden kunnen weerleggen, je vader
op een ladder zetten en een voor een de treden afbreken tot hij op
gelijk hoogte kwam te staan, de tik in de leidingen controleren als
polsen, de tik voor lief nemen: wie de taal van de gekte sprak
zou zichzelf kunnen verstaan. En je hield jezelf voor even overeind
als de ansichtkaart van je moeder die ze schreef voordat ze op
vakantie ging over het mooie weer en dat jullie het goed hadden,
zo hebben we je naast ons neergelegd met het bericht dat je terug
zou keren, uitzending gemist aangezet zonder geluid, gewoon het
beeld, ik wil gewoon het beeld en dat je mijn arm weer pakt en zegt
dat als de vogels uit de lucht vallen je over de wind moet praten,
dat je ooit ook eentje in inkt laat zetten als ze ondersteboven vliegen 
als krammetjes om de verte vast te houden van dat wat we kennen, 
wetend dat de meeste ansichtkaarten onderweg geschreven worden 
als regenpakken weer ingepakt zijn en vaarwel zeggen zit in de 
stoelen voor de laatste keer aanschuiven: niet de tafelrand raken, 
de slootkant, nagelriemen. Dan zal je zien dat de beste oefening in 
eenvoud niet de dood maar het woord is, dat de wind het soms 
overneemt van de hond en niet naar lig luistert, tussen gebouwen 
door en mensen is het haast niet te merken maar eenmaal op 
open veld stormt het soms zo dat zelfs de kraaien op verkeerde 
plekken neerstrijken, het zicht wordt nu benomen enhoe we 
ook wrijven, ooghoeken zijn schuilkelders.

2019


Het In Memoriam Joost Zwagerman verscheen direct na zijn overlijden, september 2015, in literair tijdschrift Revisor. Voor haar bundel Fantoommerrie heeft Marieke Lucas Rijneveld het enigszins aangepast. 

Marieke Lucas Rijneveld


Dat geldt ook voor bovenstaand In Memoriam Wim Brands, uit Revisor april 2016, kort nadat Brands niet meer inzag dat de beste oefening in eenvoud niet de dood maar het woord is, dat de wind het soms overneemt van de hond en niet naar lig luistert. Nee, de hond was zo aardedonker dat er geen ommetjes meer gemaakt werden. Net als Zwagerman maakte Brands (1959-2016) een einde aan zijn leven. (Lees ook hier.)

Archief 2019