Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 6 - 47. Roberta Petzoldt: Voor je het weet

zaterdag 16 februari 2019

Ik wist voor het eerst dat een jaar een getal bezat
en schreef 1990 onder elke tekening die ik gemaakt had.

Mijn broer verbood mijn moeder de manke strijkplank
op straat te zetten
ik bewaarde scherven van de eerste koffiepot die ik zag sneuvelen.
Twee melancholische kinderen die als cipiers over
het huisraad waakten.

We huilden met het smelten van Sylvain de sneeuwman
de vriend die dankzij de gratie van het vriespunt leefde
en we begrepen dat je nooit iets twee maal maken kunt.

Onder de douche dacht ik: 
Dit is misschien het hoogtepunt van mijn leven
staarde naar steeds veranderende waterregen
verbond de druppels op de badrand met elkaar.

Ik zag hoe mijn kindertijd eindig was
had heimwee naar de zelf die dit dacht.

Gehypnotiseerd door cohesie en zwaartekracht
liet ik druppels tijd
langs mijn lichaam
door de afvoer glijden.

2019


Vruchtwatervuurlinie is het debuut van Roberta Petzoldt (1984), bekend als actrice en beeldend kunstenaar en nu dus ook als dichter. 
 




Het persbericht:
In dit debuut van Roberta Petzoldt gaat het onderbewustzijn een race aan met het bovenbewustzijn. Vruchtwatervuurlinie gaat over het verlangen om meer te zijn en jezelf dieper te kennen. De bundel is een oorlog tussen donsveertjes. Petzoldt bouwt met haar beeldende brein landschappen, tranen, schaduw, gestamp, knoeien, grommen en broeien. Zinnen die zich in rupsende bochten wringen, en herinneringen die aan komen sloffen.
Een nieuwe poëziedebutant bij Van Oorschot die zowel aansluiting vindt bij andere Nederlandse dichters als een volstrekt nieuw pad weet te volgen.

Met zo’n ronkende aanprijzing kan ik niks. Maar op de achterkant laten niet die woorden zich lezen, maar dit fragment uit een van haar gedichten:

Ik heb je gemist toen iemand me liefhad vandaag.
Ik voelde de handen van een vrouw zich om mijn hoofd vouwen
voelde haar hart me liefdevol toebonzen
met pijn liet ik me koesteren.

Ik heb je gezien vandaag
in sluimerstand verscheen een slideshow van jouw lach. 
Toen foto’s nog van korrels werden gemaakt
kon je kiezen
vandaag trekt stroom ongewenste lades open.

Toen was ik om.

Archief 2019