Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 1 - 8. Rodaan Al Galidi: Het spijt me

dinsdag 08 januari 2019




Je hebt me verlaten, Begona
en hier ben ik, gekrenkt.

Niets kan mij redden.
Niet het hele Zuidoost-Azië
met al zijn Boeddha’s, wieroken, acupuncturen,
haar yoga’s, meditaties en haar krishna’s.

Rusteloos.
Ik gooi de sleutel door het raam
en hij valt op mijn hand.
Ook de deur is niet de reden
voor mijn mislukking.

Mijn leven is 
als een weg
met richtingaanwijzers en verkeersborden:
een weg die de reis neemt
en alleen het arriveren overlaat.

Begona, er is niet genoeg
magie voor jou
op deze planeet.
Het spijt me dat ik, zelfs
met al de liefde die ik voor je voel, je niet
kan laten bestaan.

2018


Al Galidi droeg zijn negende bundel op aan Begona, de voorbije liefde uit het openingsgedicht (zie gisteren). Althans, zo begin je zijn gedichten te lezen. Maar al snel komt er meer bij kijken. Het begrip psychische ziektes valt. Aanvankelijk toebehorend aan die twee ex-geliefden, maar al snel toegeschreven aan iedereen:

In de oorlog
gebruikt de mens zijn psychische ziektes.
In vrede
gebruiken zijn psychische ziektes hem.

De wereld is zijn psychische ziekte geworden. Dat begrip klinkt steeds vaker. Oorlog, terrorisme, het geloof anexeren zijn dichtregels; dit in naam van Hilter, Bush, Clinton, Obama, Trump, Jezus... En Begona?

Begona, die in een ander gedicht veertien was,
bestaat niet […]
Om een reden te geven aan de droefheid|
die mij soms overvalt,
verzon ik haar.

Of nog erger, want in het slotgedicht - het gedicht van vandaag - schrijft hij:

Het spijt me dat ik, zelfs
met al de liefde die ik voor je voel, je niet
kan laten bestaan.

De mensen in deze wereld zijn ziek en niet te genezen, zelfs niet met liefde. De dichter wil zich er niet bij neerleggen, maar blijkt uiteindelijk toch niet bij machte daar iets aan te veranderen. Dus: Begona, [...] ik kan je niet laten bestaan, Het spijt me.

Archief 2019