Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 19 - Guillaume Apollinaire: Flits

donderdag 17 mei 2018

De zwarte krul in je nek is mijn rijkdom
Mijn gedachte bereikt jou en de jouwe kruist de mijne
Je borsten zijn de enige bommen die ik bemin
De herinnering aan jou is het zoeklicht dat de nacht openbreekt

Kijkend naar de billen van mijn paard moest ik aan je heupen denken

Zie hoe de infanteristen zich kranten lezend terugtrekken

De hond van de ziekendrager komt terug met een pijp in zijn bek

Een bosuil rossige vleugels matte ogen jong kattenkopje en kattenpootjes

Een groene muis schiet weg tussen het mos

De rijst is verbrand in de veldketel
Dat betekent dat je op een heleboel moet letten

De megafoon brult
Verder weg richten

Verder weg richten liefde voor je geschut

Opstelling van het geschut zware cimbalen
Beroerd door dolverliefde cherubijnen
Ter ere van de God met de Heerscharen

Een kale boom op een heuvel

Het geronk van omhoogrijdende tractoren in de vallei

O oude negentiende–eeuwse wereld vol hoge schoorstenen zo mooi en zo puur

Mankrachten van onze eeuw
O kanonnen

Ontploffende hulzen van 75mm-granaten
Luid vroom de klokken

2017 


Nog een bundel van Uitgeverij Vleugels: gedichten van Apolinary Kostrowicki (1880-1918), beter bekend als de auteur Guillaume Apollinaire. Om te bewijzen dat hij een echte Fransman was (en geen Pool, zoals zijn moeder, en geen Italiaan, zoals zijn vader) nam hij in 1914 dienst in het Franse leger. In 1916 kreeg hij een granaatscherf in zijn hoofd en ging weer schrijven. Maar hij bleef zwak, werd getroffen door de Spaanse griep en stierf, pas 38 jaar oud. De gedichten die hij in de loopgraven schreef, werden pas na zijn dood uitgegeven onder de titel Calligrammes.

Daar is bovenstaand gedicht er een van. Staat in Het raam gaat open als een sinaasappel, in vertaling van Kiki Coumans verschenen ter gelegenheid van de honderdste sterfdag van de dichter. Het komt uit die cyclus loopgraven-gedichten, wanneer de geur van sinaasappels allang is verdreven door die van brandend en smeulend mensenvlees. Je borsten zijn de enige bommen die ik bemin, staat in de derde regel. In een eerder gedicht denkt hij aan zijn zus: haar borsten hard als granaten.
Je hebt als soldaat zo dicht aan het front en zo ver van thuis inmiddels weinig fantasie nodig om opgewonden te raken: Kijkend naar de billen van mijn paard moest ik aan je heupen denken..

 



Bijzonder hoe doeltreffend vertaalster Kiki Coumans – ik prees haar hier al eerder – erin slaagt gedichten van meer dan honderd jaar naar onze tijd te trekken.

Archief 2018